محمدحسین جعفری سمیع – دبیر گروه سیاسی و اقتصادی / اشاره: کشور عزیز ما ایران، به رغم داشتن منابع سرشار خدادادی، سالهاست که درگیر مشکلات فراوان اقتصادی است. مشکلاتی که روز به روز گسترده تر شده و آینده ای نامعلوم را پیش چشم همگان قرار داده است. اگر امروزه از برخی […]
محمدحسین جعفری سمیع –
دبیر گروه سیاسی و اقتصادی /
اشاره: کشور عزیز ما ایران، به رغم داشتن منابع سرشار خدادادی، سالهاست که درگیر مشکلات فراوان اقتصادی است. مشکلاتی که روز به روز گسترده تر شده و آینده ای نامعلوم را پیش چشم همگان قرار داده است. اگر امروزه از برخی مسئولان دلیل چنین شرایطی را جویا شویم، بدون شک علت آن را در اعمال تحریم ها بیان می کنند. در حالی که به عقیده اکثر کارشناسان و صاحب نظران اقتصادی، تحریم های خارجی نمی تواند عامل چنین شرایطی باشد. در حقیقت بخش اعظمی از شرایط حال کشور، محصول سوء مدیریت ها، مفاسد ریز و درشت اقتصادی، باندبازی ها، امضاءهای طلایی و از همه مهمتر دخالت های فراوان دولت در اقتصاد است.
به گزارش «جمله» علیرضا ملک پور از فعالان اقتصادی و رئیس اتحادیه تولید کنندگان و صادرکنندگان چرم مصنوعی در خصوص علل و عوامل بحران اقتصادی حاکم بر کشور، گفت: کشور ما به دلیل موقعیت جغرافیایی در شرایطی قرار دارد که به لحاظ منابع آبی در مضیقه است و در سال های گذشته نیز این موضوع بیشتر خودنمایی که است. بخشی از این معضل به دلیل استفاده غلط از منابع زیرزمینی و روش های آبیاری و بخش دیگری از آن به دلیل بارش های کم طی سال های اخیر به وجود آمده است.
این فعال اقتصادی تصریح کرد: در چنین شرایطی بهترین شاخص اقتصادی با توجه به منابع خدادادی و همچنین نیروی انسانی جوان و متخصص می تواند بر محور صنایع و تولید باشد. بر این اساس معتقدم که شرایط و زمینه رشد تولید در کشور فراهم است. اما مساله این است که چرا با وجود چنین زمینه هایی، همچنان به اهداف مورد نظر دست نیافتیم؟
ملک پور با اشاره به این موضوع که برای رسیدن به رشد اقتصادی بر پایه تولید و صنعت، می بایست ابتدا اهداف مورد نظر به طور دقیق تعیین شوند، افزود: باید تصمیم سازان عرصه اقتصاد از مدت ها پیش این موضوع را مورد بررسی و تحقیق قرار می دادند که چرا به رغم صدور صدها مجوز احداث مراکز صنعتی و کارخانه در کشور، شاهد کاهش تولید هستیم. اگر پیش از صدور مجوز تاسیس کارخانه ها و مراکز تولیدی، برنامه ریزی دقیق و تحقیقات علمی انجام گرفته است، پس چرا امروز شاهد متروکه شدن ده ها کارخانه در اطراف شهرها هستیم؟ اکنون نیز باید کارشناسان و تصمیم سازان اقتصادی کشور این موضوع را از جوانب مختلف مورد آسیب شناسی قرار دهند و مشخص کنند که این سطح از تعطیلی صنایع تا چه میزان به دلایلی همچون سوء مدیریت و مشکلات داخلی بوده و مشکلات خارجی همچون تحریم تا چه حد در آن نقش داشته اند.
این فعال اقتصادی تاکید کرد: به عقیده من به عنوان کسی که سال ها در بخش تولید فعالیت داشته، با وجود شرایط اقلیمی کشور که با بحران آب مواجه است، تنها راه رشد اقتصادی، توسعه صنعت است.
عضو اتاق بازرگانی ایران با اشاره به شرایط تحریمی حاکم بر کشور گفت: همانطور که می دانید پس برجام و گشایش نسبی که در موضوع تحریم ها ایجاد شد، شاهد یک جهش مثبت در کشور بودیم تا جایی که حدود ۱۶۰ هیئت خارجی که علاقمند به سرمایه گذاری بازدیدهایی از نقاط مختلف کشور داشتند و آمادگی خود را جهت سرمایه گذاری در بخش های مختلف صنعتی اعلام کردند. در حقیقت آن رکود و سکونی که در دوران آقای احمدی نژاد و اعمال تحریم های شورای امنیت، پس از برجام اقتصاد جان دوباره ای گرفت. اما با روی کار آمدن دونالدترامپ در آمریکا، این روند رو به رشد، به تدریج از سرعتش کاسته شد و در نهایت با خروج آمریکا از برجام بار دیگر متوقف شد و کشورهایی که ابتدا در خصوص سرمایه گذاری در ایران اعلام آمادگی کرده بودند، خیلی زود از موضع خود عقب نشینی کردند. این رویکرد کشورهای خارجی نیز دو علت داشت. علت اول اعمال فشار دولت جدید آمریکا بر شرکت های خارجی خواهان سرمایه گذاری در ایران بود و علت دوم نیز به نوعی خودتحریمی های داخلی بود.
وی با اشاره به نقش تصدی گری دولت در اقتصاد کشور گفت: متاسفتانه در دولت آقای روحانی که با شعار تدبیر و امید، همگان را به هیجان آورد، تدبیری برای درمان اقتصاد اندیشیده نشد. همواره نظر کارشناسان اقتصادی در ادوار مختلف این بوده که باید دولت نقش نظارتی بر اقتصاد داشته باشد نه آنکه همچون یک رقیب برای سرمایه گذاران و فعالان اقتصادی در امور اقتصادی دخالت کند.
ملک پور افزود: تجربه نشان داده عدم دخالت دولت در سرمایه گذاری و کسب و کار ملت موجب رونق اقتصاد می شود. به طور نمونه کشور چین با وجود آنکه حکومتی کمونیستی دارد اما بر خلاف دیگر کشورهای کمونیستی همچون شوروی سابق که اصولاً اعتقادی به مالکیت خصوصی نداشتند، پس از اصلاحات اقتصادی در این کشور که توسط دنگ شیائوپینگ به اجرا درآمد، یک معجزه بزرگ اقتصادی در این کشور به وقوع پیوست. مدیریت برنامه ریزی شده و مرکز‌گرای دنگ شیائوپینگ برخلاف شوروی سابق، مدیریتی غیرمستقیم و در چارچوب مکانیزم‌های بازار بود.
وی با شاره به موانع متعدد موجود بر سر راه کارآفرینان، افزود: دولت به جای آنکه به کارآفرینان در زمینه ایجاد شغل و تولید کمک کند، صدها مانع بر سر راه سرمایه گذاران و کارآفرینان ایجاد کرده است به به نحوی که اگر یک ایرانی کارآفرین بخواهد برای خدمت به وطن خود یک واحد تولیدی تاسیس کرده و تعدادی از جوانان مستعد را مشغول به کار کند، برای گرفتن یک مجوز باید از هفت خوان رستم عبور کند چرا که اکثر مدیران دولتی که در امر اقتصاد دخیل هستند، تخصص اقتصادی ندارند. به همین دلیل است که مشاهده می کنیم برخی تنها بر اساس رابطه می توانند ده ها مجوز تاسیس کارخانه را به راحتی بگیرند، در حالی که نه کارآفرین هستند و نه کارخانه ای تاسیس می کنند و تنها برای دریافت وام های کلان این مجوز های رابطه ای را دریافت می کنند.
ملک پور در پایان تاکید کرد: گسترده شدن بساط دولت کار را به جایی رسانده که فرهنگ تولید در کشور رو به نابودی است و اکثر جوانان به دنبال آن هستند که با دستیابی به یک شغل دولتی، حقوق بگیر دولت شوند بدون آنکه سهمی در تولید و اقتصاد کشور داشته باشند. حتی این موضوع در سطح مدیران هم مشاهده می شود و میبینیم که برخی از مدیران هم با تصاحب چندین عنوان شغلی در دولت، بدون آنکه سهمی در تولید داشته باشند تنها از پشت میز نشینی و گذران وقت، حقوق های نجومی دریافت می کنند. اینگونه است که اکنون دولت به جای آنکه در خدمت تولید کنندگان و کارآفرینان باشد و کشور را به سمت پویایی هدایت کند، خود به یک مرکز پر هزینه تبدیل شده است.
