او را باید بزرگترین شاعر رومی در دنیای قدیم به حساب آورد. علاقه بسیار او نسبت به زادگاه خود و مردمی که در آن به کشاورزی مشغول بودند، موضوعات اکثر اشعار ویرژیل را تشکیل می دهد. ویرژیل بانام اصلی (پوبلیوس ورگیلیوس مارو یا ویرژیل) ۱۵ اکتبر ۷۰ (پیش از میلاد) ۲۱ سپتامبر ۱۹ (پیش از […]
او را باید بزرگترین شاعر رومی در دنیای قدیم به حساب آورد. علاقه بسیار او نسبت به زادگاه خود و مردمی که در آن به کشاورزی مشغول بودند، موضوعات اکثر اشعار ویرژیل را تشکیل می دهد.
ویرژیل بانام اصلی (پوبلیوس ورگیلیوس مارو یا ویرژیل) ۱۵ اکتبر ۷۰ (پیش از میلاد) ۲۱ سپتامبر ۱۹ (پیش از میلاد) شاعر کلاسیک روم و نویسنده‌ی ترانه‌های روستایی (گئورکیک)، سرودهای شبانی و انئید واپسین شعر حماسی روم از دوازده کتاب که حماسه ملی امپراتوری روم شد.
او در شهر های کرمونا ، میلان و رم به تحصیل پرداخت و در این دوران علاقه وافری به خواندن آثار نویسندگان به خصوص شعرای رومی و یونانی داشت و خود نیز در علم معانی و بیان و فلسفه دانشی فراوان کسب کرد. زندگی ویرژیل بیشتر به شعر و شاعری اختصاص داده شده و مطالعات وی بیشتر در همین زمینه است. وی هیچگاه به کار سیاست و نظام نپرداخت. مهمترین اثر او آنه اید نام دارد .
نمایش افسانه‌ای ویرژیل راهنمای دانته برای ساخت دوزخ و برزخ در اثر حماسی او کمدی الهی بود. او در گل سیزالپین در شمال ایتالیای کنونی زاده شد. برخی پژوهشگران تبار او را سلتی می‌دانند. او نخستین آموزش‌ها را هنگامی‌که پنج سال داشت دید. هنگامی‌که بزرگ‌تر شد او را به رم فرستادند و او در آنجا علم بدیع، پزشکی و ستاره‌شناسی آموخت.
در ۴۲ (پیش از میلاد) و با رخدادهای پس از ترور ژولیوس سزار سربازانی که از حالت آماده‌باش به درآمده بودند کشتزار پدری او را در نزدیکی منتووا از دست خانواده‌ی ویرژیل به دست آوردند. در این زمان او سرودهای شبانی را سرود که در میانه دهه ۳۰ پیش از میلاد پخش شد.
او به‌زودی توانست پشتیبانی اوکتاوین را که سرگرم رزم با مارک آنتونی بود به دست آورد. با پایان سرودهای شبانی سال‌های ۳۷ تا ۲۹ (پیش از میلاد) را به سرایش ترانه‌های روستایی (گئورکیک) پرداخت و این مجموعه را به‌افتخار پشتیبان ادبی‌اش نگاشت. در ۳۱ (پیش از میلاد) اکتاوین سرانجام مارک آنتونی را در جنگ آکتیوم شکست داد و از سنای روم آوازه آگوستوس را دریافت داشت. در این زمان وی از ویرژیل خواست تا حماسه‌ای در رسای رژیم وی بسراید.
ویرژیل ده سال پایانی زندگی‌اش را به نگارش اِنه‌اید پرداخت. وی با آگوستوس به یونان رفت. در میان راه وی دچار تب شد و در بندر بروندیسیوم مرد. با مرگ او نگارش انئید ناتمام ماند.او سپرده بود که نوشته‌اش را بسوزانند ولی آگوستوس فرمان داد که میرابانش به خواست ویرژیل اعتنا نکنند. آرامگاه او در ۲ مایلی شهر ناپل در ایتالیا جای گرفته است.
نوازنده نواهای زرین
۱۴ اکتبر ۱۹۸۵؛ ۳۴ سال پیش در چنین روزی امیل گیلِلس در مسکو درگذشت. می‌گفت: «هنرمند نباید به نقطه اوج بیندیشد. همیشه می‌شود بالاتر رفت”.
امیل گیللس در یک خانواده یهودی‌تبار در اودسا مهمترین بندر اوکراین کنونی زاده شد. دو ساله بود که آهنگ‌هایی با پیانو می‌زد و پنج ساله بود که او را به یاکوب تکاچ آموزگار بنام زادگاهش سپردند. ۱۴ ساله بود که او را در کنسرواتوار اودسا پذیرفتند و سه سال پس از آن در مسابقات سراسری اتحاد شوروی آن زمان اول شد.
۲۲ ساله بود که به دانشکده موسیقی مسکو راه یافت و ۳۶ ساله بود که استاد آن دانشگاه در این رشته شد. او از پیانو آواهایی برمی‌آورد که به گفته سرشناسان موسیقی، تا آن زمان سابقه نداشت. در نوازندگی چنان چیره‌دست و نرم‌نواز بود که در سراسر جهان موسیقی به «نوازنده نواهای زرین» شهرت یافت. او از نخستین و معدود نوازندگان درجه اول شوروی بود که حتا استالین خودکامه بزرگ همواره به او اجازه کنسرت در سراسر جهان از جمله آمریکا را می‌داد.
۳۹ ساله بود که نخستین بار در آمریکا با ارکستر فیلادلفیا اثری از بتهوون را اجرا کرد. سِرگِئی پروکوفيِو آهنگساز بنام شوروی در سال ۱۹۴۰ سونات شماره ۸ پیانو خود را به نام و افتخار او ساخت و هیچ نوازنده‌ای به خوبی او نمی‌توانست از پس اجرای آن اثر برآید. او کنسرتوهای بتهوون را هفت بار در کشورهای گوناگون ضبط کرده که بهترین اجرای ضبطشده این آثار به شمار می‌آیند.
