تعدد نام‌ها در مجلس یازدهم برای رسیدن به کرسی ریاست موجب انتشار تحلیل‌های فراوان شده است. آنچه مسلم است اینکه در میان گمانه زنی‌ها و لابی‌های پشت‌پرده نام حداقل ۱۱ نفر برای رقابت بر سر ریاست در مجلس آینده به گوش می‌رسد. اگرچه همه تاکید می‌کنند نباید از این مجلس که به ظاهر همه […]
تعدد نام‌ها در مجلس یازدهم برای رسیدن به کرسی ریاست موجب انتشار تحلیل‌های فراوان شده است. آنچه مسلم است اینکه در میان گمانه زنی‌ها و لابی‌های پشت‌پرده نام حداقل ۱۱ نفر برای رقابت بر سر ریاست در مجلس آینده به گوش می‌رسد.
اگرچه همه تاکید می‌کنند نباید از این مجلس که به ظاهر همه اصولگرا هستند انتظار تک‌صدایی داشت، اما از رقابت‌های پنهان برای رسیدن به صندلی‌های هیات‌رئیسه هم شاید این موضوع قابل تصور باشد. اصولگرایان شاید این بار به دلیل تعدد چهره‌های شاخص با هم درگیر شوند؛ افرادی که به نظر می‌آید اکثریت خود را ژنرال و لایق منصب می‌دانند.
بسیاری از این ژنرال‌ها را مدیران اجرایی دولت‌های نهم و دهم تشکیل می‌دهند. گروهی که اگرچه لیست انتخاباتی نداشته‌اند، اما تک تک و با اتکا به رد صلاحیت رقبا از طرف شورای نگهبان و نامی که در گذشته داشته‌اند، جمع‌شان در مجلس آینده جمع است. هرچه به آغاز مجلس یازدهم نزدیک‌تر می‌شویم و چهره‌ها بیشتر شناخته می‌شوند، بر تعداد آنها هم افزوده می‌شود. کسانی که از یاران و حامیان محمود احمدی‌نژاد هستند. همین موضوع شاید نگرانی‌ها را در میان پارلمان‌نشینان آینده بیشتر می‌کند.
ترکیب مجلس یازدهم اگرچه ممکن است به مذاق بسیاری خوش نیاید، اما از مدت‌ها پیش قابل پیش‌بینی بود. تحلیلگران پیش‌بینی کرده بودند با توجه به عملکرد مجلس دهم و دولت‌های یازدهم و دوازدهم، مشارکت در انتخابات به حداقل خود خواهد رسید. اتفاقات بعد، مهر تایید بر صحت آن پیش‌بینی‌ها بود؛ انتخابات مجلس یازدهم با رد صلاحیت گسترده نیروهای اصلاح‌طلب برگزار شد و برای اولین بار تاریخ جمهوری اسلامی مشارکت ۴۲ درصدی را تجربه کرد. نتیجه هم همان شد که قبلاً اعلام شده بود: بافت مجلس از اصولگرایان سنتی، تندروها و جبهه پایداری‌ها و نیروهای احمدی‌نژاد متشکل شد، البته با حضور چند نفری اصلاح‌طلب.
این ترکیب گرچه مجلس را نزد اذهان عمومی تمام اصولگرا جلوه خواهد داد، اما از همین حالا مشخص است که نباید انتظار یکدستی و انسجام را از آن داشت. شاید نمونه بارز آن هم تلاش‌ها و لابی‌های پشت‌پرده حداقل ۱۱ نفر برای رسیدن به کرسی ریاست مجلس باشد. بر اساس این کشمکش‌ها که زیر پوست مجلس آینده جاری است، عده بسیاری میزان تنش را هم در آن بالا می‌دانند. کسانی که از جریانات سیاسی و نحوه کنش و چینش آنها باخبرند می‌دانند که این ترکیب در مجلس یازدهم یعنی ناآرامی؛ گروه‌هایی که در ظاهر به روی هم می‌خندند، اما پشت پرده هر کجا که دست‌شان برسد بر چهره رقیب چنگ خواهند انداخت، چراکه هر چقدر هم تلاش برای انسجام‌آفرینی در میان آنها از بیرون و درون مجلس وجود داشته باشد، اما دلخوری اصولگرایان سنتی از پایداری‌ها و احمدی‌نژادی‌ها عمیق است. از طرف دیگر پایداری‌ها بعد از دولت دوم محمود احمدی‌نژاد و قهر ۱۱ روزه او و عملکردی که در آن سال‌ها داشت، هر کجا درباره یار دیرین‌شان مورد سوال قرار می‌گرفتند، بر جدایی خط فکری خود با او و حامیانش تاکید می‌کردند.
اما به هر حال یک ضلع از چندضلعی مجلس آینده را یاران احمدی‌نژاد تشکیل می‌دهند. گروهی که با وجود لیست ندادن، اما خیلی‌ها سازماندهی و حضور پررنگ آنها را پیش‌بینی کرده بودند. احمدی‌نژادی‌هایی که به قول بسیاری آمدند، اما با چراغ‌های خاموش و عددشان به اندازه‌ای درشت است که می‌توانند ادعای ریاست بر مجلس یازدهم را پیش بکشند.
این در حالی است که بسیاری از کنشگران سیاسی نیز پیش از این اعلام کرده بودند که یاران احمدی‌نژاد قدم به قدم جلو خواهند آمد تا بتوانند بار دیگر جای پای خود را در عرصه سیاست ایران محکم کنند./رویداد ۲۴
