رضا بازی برون٭/ در روزنامه جمله، مورخ شنبه۷/۱۰/۹۸ (صفحه ۹) در بررسی طرح و نظریات دکتر مهدی عبوری، مدیرعامل شرکت بازآفرینی شهری وزارت راه و شهرسازی، از قول ایشان آمده بود: «در مدت ۱۰ سال، ۲۷۰ محله ناکارآمد با حمایت دستگاه های اجرایی در قالب ستاد بازآفرینی شهری ایران ساماندهی می شود…» در […]
رضا بازی برون٭/
در روزنامه جمله، مورخ شنبه۷/۱۰/۹۸ (صفحه ۹) در بررسی طرح و نظریات دکتر مهدی عبوری، مدیرعامل شرکت بازآفرینی شهری وزارت راه و شهرسازی، از قول ایشان آمده بود: «در مدت ۱۰ سال، ۲۷۰ محله ناکارآمد با حمایت دستگاه های اجرایی در قالب ستاد بازآفرینی شهری ایران ساماندهی می شود…» در ادامه این بررسی به برخی شهرها و محله های جنوبی کشور هم اشاره شده بود که به نظر بنده هرقدر نسبت به آن ها توجه و خدمت شود، باز هم کم خواهد بود.
گفتنی است و ضرورت دارد، برای دریافت و توجه بیشتر به نظریات دکتر عبوری، به پیشینه ایشان در زمان تصدی گری شهرداری ساری اشاره کرد. دکتر عبوری به عنوان شهردار ساری با ایجاد خیابان های استاندارد و سرسبز، امکان نفس کشیدن بیشتر را برای مرکز استان مازندران فراهم کرد. از طرفی به همت ایشان و همکارانش، مخروبه چهار راهی موسوم به دروازه بابل را به میدانی معتبر مزین به طرح های سنتی، به نام شهر آشوب بدل شد. از همه مهم تر این که حاشیه کهنه رود تجن، در دوران شهرداری دکتر عبوری به محلی زیبا برای تجمع و تفریح مردم و مکانی برای برپایی نمایشگاهها بدل گشت.
یادم می آید در آخرین گفت و گویی که با ایشان به عنوان شهردار ساری در برنامه «دیدار» در سیمای استان مازندران داشتم، از طرح هایی برای بازآفرینی شهر سخن می گفت که تا صد برابر امکان گسترش و اجرا داشت. طرح هایی که بالقوه ضمن تامین هزینه های خود، کارآفرینی هم می کنند و در عین حال از امکان ایجاد پل های استاندارد و زیبا بر روی تجن هم برخوردار هستند که شرایط ایجاد بازارچه های متنوع و برگزاری مسابقات آبی را فراهم می کنند.
همه این ها به یاری جوانان و مدیران مبتکر و تحصیل کرده کشور و به طور خاص در استان مازندران، هم چون استاندار قبلی و وزیر کنونی وزارت راه و شهرسازی، دکتر اسلامی، شهردار قبلی، دکتر عبوری و مهندس علی نبیان، معاونت شهرسازی وزارت راه شکل گرفتند که امید است شاهد تداوم و اجرای آن ها نیز باشیم تا شهرسازی بیش از پیش شایسته مرکزیت استان مازندران باشد.
٭مستندساز و صداپیشه پیشکسوت
بنیانگذار ناخواسته دانش شیمی
۳۲۸ سال پیش در چنین روزی رابرت بویل، پدر علم شیمی در لندن درگذشت. رابرت بویل در لیزمور کاسل در جنوب ایرلند در خانواده‌ای توانگر زاده شد. پدر و مادرش نجیب‌زاده و از انگلیس به ایرلند رفته بودند.
پدرش او را به خانواده تنگدستی سپرد تا با فشارهای زندگی آشنا شود. دو ساله بود که مادرش درگذشت و پس از آن برای تحصیل نزد خانواده برگشت. از کودکی لاتین، انگلیسی، فرانسه، عبری و یونانی را آموخت. از میان این زبان‌ها فرانسوی را بیشتر دوست داشت. هشت ساله بود که به کالج نامدار ایتن فرستاده شد و ۱۲ ساله بود که سفر علمی معمول خانواده های توانگر آن روزگار را به مدت پنج سال از جمله به ژنو و فلورانس آغاز کرد و آثار تاریخی یونان و رم را از نزدیک بررسید و نوشته‌های گالیله را خواند. با درگذشت پدرش در مِلک خانوادگی زیست و به نوشتن در رشته‌های گوناگون پرداخت. نخستین اثر او درباره اخلاق بود. پس از آن به موضوع‌های علمی و آزمایشگاهی پرداخت. ۲۷ ساله بود که به آکسفورد رفت و در آنجا یک آزمایشگاه گشود و از جمله دریافت که رابطه معکوسی میان حجم و فشار گاز محبوس در دمای ثابت وجود دارد و به این ترتیب “قانون بویل” را کشف کرد. افزون بر این اثبات کرد که صدا در خلأ حرکت و از آن عبور نمی‌کند. همچنین فهرستی موسوم به “لیست آرزوها” تهیه کرد که در آن از ۲۴ یافته بشری نام برد که انسان می‌تواند آنها را پدید آورد. بیشتر این طرح‌ها و آرزوها مانند ابزار پرواز، کشتی مقاوم بر آب و محاسبه طول و عرض جغرافیایی محقق شده‌اند. ۳۴ ساله بود که ماندگارترین اثرش “شیمیدان شکاک” را نوشت، شیمی را “رفتار مواد خواند” و با تعیین عنصرهای شیمیایی یعنی “ذره‌هایی که به اجزای کوچک‌تر تبدیل نمی‌شوند”، ناخواسته دانش شیمی را از کیمیاگری خرافی جدا کرد هرچند خودش در پی “عنصر ناب کیمیا” بود.
