كوروش بزرگ بنيادگذار كشور ايران ـ مردي كه عموم تاريخ نگاران او را «انديشمند، انساندوست، دادگستر و مهربان» توصيف کرده اند در مارس سال ۵۳۰ پيش از ميلاد فوت شد. وي يازده سال پس از ايجاد دولت واحدي از سه طايفه مهاجرِ قوم آرين: پارس، پارت و ماد، شهر بابِل را تصرف و در […]
كوروش بزرگ بنيادگذار كشور ايران ـ مردي كه عموم تاريخ نگاران او را «انديشمند، انساندوست، دادگستر و مهربان» توصيف کرده اند در مارس سال ۵۳۰ پيش از ميلاد فوت شد. وي يازده سال پس از ايجاد دولت واحدي از سه طايفه مهاجرِ قوم آرين: پارس، پارت و ماد، شهر بابِل را تصرف و در آنجا در اكتبر سال ۵۳۹ پيش از ميلاد ايجاد جامعه مشترك المنافع ايران را اعلام كرده بود [به نوشته پاره ای از مورخان، امپراتوری مشترک المنافع ایران]. طبق نوشته برخي از مورّخان و تطبيق تقويم ها، فوت كوروش در چهارم مارس ( مصادف با ۱۳ اسفند) اتفاق افتاد.
امپراتوري ايران در زمان كوروش كه نام او در غرب با قَلب تلفظ حروف يوناني، سيروس و سايرِس، گفته مي شود از هند تا مرمره و از سيردريا تا درياي سرخ امتداد داشت که پسر او کامبیر بر وسعت آن افزود و داریوش بزرگ پدر ناسیونالیسم ایرانی و پسرش خشایارشا قلمرو ایران را گسترش بیشتری دادند که بیش از دو قرن بزرگترین قدرت و تنها اَبَرقدرت جهان بود با فرهنگ و تمدنی درخشان و بیمانند.كوروش براي اخراج طوايف آرال که از سیردریا گذشته وارد سُغدیانا و سرزمين پارسیان در فرارود (تاجيكستان امروز و …) شده بودند به اين منطقه رفته بود كه به سوي او كه سوار بر ارّابه بود و سربازانش را در ميدان نبرد هدايت مي كرد زوبيني پرتاب شد و عُمر وي پايان يافت.
