هشتم مهرماه سال ۱۳۱۰ (۳۰سپتامبر ۱۹۳۱ ميلادي)، دولت وقت تهران ارزش برابري پاوند انگليسي را از ۹۰ ريال به ۶۸ ريال پايين آورد. در آن زمان، لیره انگلیسی (پاوند استرلینگ) همانند دلار امروز، پول اول جهان بود. در همين روز در سال ۱۳۱۹ (۱۹۴۰ میلادی) و تحت تاثیر اخبار جنگ جهانی، دولت تهران نرخ پاوند […]
هشتم مهرماه سال ۱۳۱۰ (۳۰سپتامبر ۱۹۳۱ ميلادي)، دولت وقت تهران ارزش برابري پاوند انگليسي را از ۹۰ ريال به ۶۸ ريال پايين آورد. در آن زمان، لیره انگلیسی (پاوند استرلینگ) همانند دلار امروز، پول اول جهان بود. در همين روز در سال ۱۳۱۹ (۱۹۴۰ میلادی) و تحت تاثیر اخبار جنگ جهانی، دولت تهران نرخ پاوند انگلستان را به ۱۴۰ ريال و دلار آمريکارا به ۳۵ ريال افزايش داد. ارزش دلار آمریکا در دهه ۱۳۳۰ (۱۹۵۰ میلادی) به هفتاد ريال بالا برده شد كه تا پيروزي انقلاب سال ۱۳۵۷ و حتي دو سال و چند ماه پس از آن در همين نرخ باقي بود. در سال ۲۰۰۸ (۱۳۸۷ هجري خورشيدي) بهاي هر دلار آمريکا در تهران اندکی بيش از ۹۵۰ تومان و ۱۲۲ بار بیشتر از سال ۱۳۵۸ (۱۹۷۹ ميلادي) بود و در مهرماه ۱۳۹۰ ارزش برابری دلار آمریکا با ریال ایران در بازار آزاد تهران، هر دلار به بیش از ۱۲۵۰ تومان رسيده بود (يک افزايش ناگهاني سیصد تومان و به عبارت ديگر؛ یک چهارم بیش از ۳ سال پیش از آن)، حال آنکه درآمد ايران از نفت نسبت به سال هاي ۱۹۵۸ و ۵۹ چند برابر شده بود!. اصحاب نظر با تفسير اين افزايش ناگهاني گفته بودند که باید دید که عیب کار در کجاست؟!.
کاهش ارزش پول ملی ایران از پایان بهار ۱۳۹۱ هجری خورشیدی شتاب بیشتری به خود گرفت و در هفته یکم مهرماه این سال هر دلار از ۲۷۰۰ تومان تجاوز کرد.
