سامان موحدیراد به گزارش آی اسپورت، پرسپولیس تا اینجای کار یکی از اقتصادیترین نتایج را در میان تیمهای لیگ برتری گرفته است. ایستادن در جایگاه چهارم با زدن ۱۸ گل در ۱۴ بازی که نهایتاً منجر به ثبت ۹ پیروزی برای این تیم در جدول ردهبندی رقابتها شده است. نتایجی که به نظر برای […]
سامان موحدیراد
به گزارش آی اسپورت، پرسپولیس تا اینجای کار یکی از اقتصادیترین نتایج را در میان تیمهای لیگ برتری گرفته است. ایستادن در جایگاه چهارم با زدن ۱۸ گل در ۱۴ بازی که نهایتاً منجر به ثبت ۹ پیروزی برای این تیم در جدول ردهبندی رقابتها شده است. نتایجی که به نظر برای تیمی که مربیاش از نداشتن مهاجم ششدانگ در تمام طول لیگ مینالید و عملکرد ضعیف مهاجمان خط حملهاش هم مهر تأییدی بر این نارضایتی است، چندان بد نیست.
پرسپولیس به مدد خط هافبک خلاقش در طول این فصل بارها و بارها موفق به خلق موقعیت شد که ضعف مهاجمان این تیم نتوانست آنها را به گلهای بیشتری برای این تیم تبدیل کند. موضوعی که منجر به جدایی زودهنگام یک مهاجم برزیلی از این تیم شد و در ادامه کار علیپور را هم بعضاً روی نیمکت نشاند تا شاید از دل جوانان این تیم مهاجم خوبی برای آنها پیدا شود که نشد.
با همه این مرارتها کالدرون تیماش را تا اینجای کار خوب و به سلامت تا اینجای جدول رسانده. اگر یک بازی عقب مانده را هم با پیروزی پشتسر بگذارند میتوانند تا رده دوم جدول بالا بیایند و این برای تیمی که با ۳ قهرمانی پیاپی سرمربیاش را تغییر داده، نتیجه بدی نیست اما آنچه تا اینجای کار هواداران پرسپولیس را نگران کرده، شیوه بازی این تیم در مقابل رقبا در لیگ برتر است. به هر حال برای تیمی که ۳ فصل به بردن عادت کرده بود، ثبت ۴ شکست تا اینجای کار کمی نگران کننده است. اگرچه ۳ شکست از این ۴ شکست برابر تیمهای بالای جدول و در کورس قهرمانی بود اما سبک بازی پرسپولیس برابر تیمهای میانه و پایین جدول هم کمی نگرانکننده است.
در واقع وقتی تیمهایی با سبک بازی دفاعی محض برابر پرسپولیس قرار میگیرند کار برای این تیم گره میخورد و نتیجهاش شکست برابر نفت مسجد سلیمان یا پیروزی شکننده برابر گلگهر میشود. تا اینجای کار هرگاه تیمی برابر پرسپولیس به دفاع اتوبوسی محض روی آورد، کار را برای این تیم سخت کرد. یا مانند بازی نفت مسجدسلیمان در برخورد با یک دفاع محض در نتیجه یک ضدحمله بازی را واگذار کرد یا در بازی با گلگهر به سختی از پس کار برآمد. از آنجایی که این سبک بازی در میان تیمهای لیگ برتری ایران هم رواج فراوانی دارد و مربیان زیادی از داخلی و خارجی به آن روی آوردهاند، شاید در ادامه کار پرسپولیس به مشکل بیشتری در این زمینه بخورد و امتیاز بازیهایی که به آسانی میتواند از آن خود کند را از دست بدهد.
نگاهی به خط هافبک پرسپولیس نشان میدهد که رسن و امیری و ترابی به اندازه کافی خوب هستند تا هر تیمی را به پیروزی نزدیک کنند اما بیشک داشتن یک مهاجم ششدانگ در نوک حمله میتواند کیفیت پرسپولیس را چند برابر بیشتر کند و زنگ خطری برای سایر تیمها باشد. شاید در زمستان امسال پرسپولیسیها بتوانند طلسم خرید مهاجم خارجی باکیفیت را بشکنند و بعد از چند تجربه ناامیدکننده بالاخره یک مهاجم کامل را در نوک خط حملهشان ببینند.