موزه بنیاد مُد و فناوری نیویورک نمایشگاهی با عنوان «پاریس، پایتخت مد» برگزار کرده است که از ماه سپتامبر به مدت شش ماه به کار خود ادامه خواهد داد. یورونیوز فارسی به همین مناسبت نگاهی به تاریخ صنعت مُد در فرانسه داشته و با دو تاریخ‌نگار مُد نیز در این زمینه گفتگو کرده است. کریستوبال […]
موزه بنیاد مُد و فناوری نیویورک نمایشگاهی با عنوان «پاریس، پایتخت مد» برگزار کرده است که از ماه سپتامبر به مدت شش ماه به کار خود ادامه خواهد داد. یورونیوز فارسی به همین مناسبت نگاهی به تاریخ صنعت مُد در فرانسه داشته و با دو تاریخ‌نگار مُد نیز در این زمینه گفتگو کرده است.
کریستوبال بالنسیاگا طراح مشهور اسپانیایی، اندکی پس از شروع جنگ داخلی اسپانیا، ناگزیر شد فروشگاه‌های خود را در اسپانیا تعطیل کند و راهی فرانسه شود. او مدتی بعد در خیابان «ژرژ ۵» پاریس مزونی افتتاح کرد.
بالنسیاگا که در بُرِش و دوخت مهارتی غریب داشت، استاد طراحان بسیاری از جمله «اوبر دو ژیوانشی» بود. طرحهای ساختارشکنانه او در سیلوئتِ لباس زنانه، الهام‌بخش بسیاری از طراحان سده بیستم شد. بالنسیاگا خالق سیلوئت‌های مدرن بود، ژاکت بالنی شکل معروف او نمونه خوبی در این مورد است. او که خود کاتولیک بود همچنین در طراحی‌هایش از رنگ سیاه بسیار بهره می‌برد، رنگی که برای او کارکردی مذهبی داشت. بازتاب آثار او را می‌توان تا امروز و در مجموعه طراحان اخیرش نظیر دمنا گواسیلیا هم دید.
بالنسیاگا خالق سیلوئت‌های مدرن بود، ژاکت بالنی شکل معروف او نمونه خوبی در این مورد است. او که خود کاتولیک بود همچنین در طراحی‌هایش از رنگ سیاه بسیار بهره می‌برد، رنگی که برای او کارکردی مذهبی داشت. بازتاب آثار او را می‌توان تا امروز و در مجموعه طراحان اخیرش نظیر دمنا گواسیلیا هم دید.
مجموعه بالنسیاگا یکی از مهمترین مجموعه‌های هفته اخیر مد پاریس بود، روند تغییر و تکامل این برند طی سال‌ها شبیه به روند تکاملی مد پاریس است. عناصر ذاتی تغییر نمی‌کنند اما سایر وجوه دائما در حال به‌روزرسانی هستند.
با وجود کلیشه‌های کسالت‌باری که درباره مد فرانسه و پاریس بسیار شنیده می‌شود، این موضوع که این شهر از قرن هیجدهم به این سو هویت خود را به عنوان پایتخت مُد حفظ کرده واقعیتی انکارنشدنی است. هرچند که گاهی این عنوان انحصارا در اختیار پاریس بوده، گاهی هم با دیگر شهرها شریک شده است.
البته پیوند پاریس و مد فقط مربوط به کلیشه‌های فرهنگی نیست بلکه موضوعی تاریخی هم هست، بر همین اساس هم موزه انستیتوی مد و تکنولوژی شهر نیویورک از سپتامبر امسال به مدت شش ماه نمایشگاهی در این شهر با عنوان «پاریس، پایتخت مد» برگزار کرده است.
اقدامات اوژنی، همسر ناپلئون سوم باعث شد تا مُد دربارِ فرانسه در دوران او اوج بگیرد، او در کمدش دو نوع لباس داشت؛ «لباس سیاسی» و «لباس استراحت». منظور از لباس‌های سیاسی آنهایی بودند که اقتصاد فرانسه را ترویج می‌کردند، مانند لباس‌هایی که چارلز فردریک ورث، بنیانگذار «اوت کوتور»، با پارچه‌های ساخت شهر لیون طراحی و تولید می‌کرد.
نساجی این شهر در آن زمان نیاز به پشتیبانی داشت و چارلز ورث یکی از اولین طراحانی بود که تصمیم گرفت تا با برخی از تولیدکنندگان نساجیِ لیون همکاری کند. بودجه ماهانه اوژنی برای مُد و دکوراسیون، به اندازه بودجه سالانه لوور برای خرید آثار هنری بود.
حمایت سیاستمداران فرانسوی از مد در قرن بیستم هم ادامه داشت، از مصوبه تشکیل اتحادیه طراحان مد در مجلس ملی تا حمایت‌های والری ژیسکاردستن در دوران وزارتش از کریستین دیور. حتی رییس جمهور چپ‌گرایی چون فرانسوا میتران برای مد اهمیت خاصی قائل بود.
پاریس از لحاظ تاریخی همواره با مکتب «اوت کوتور»، که در آن، لباس بر قامت شخص دوخته می‌شود در ارتباط بوده است. مکتبی که با گسترش لباس‌های «حاضر آماده»، خصوصاً از دهه ۷۰ میلادی، و با ظهور صنعت «حاضر آماده» آمریکا و ایتالیا در خطر قرار گرفت.
