(اختصاصی جمله/ سایه برین) بازی سوپرجام فوتبال ایران، با تمام اخبار ضد و نقیض همیشگی که پیرامون برگزاری آن وجود دارد، بین تیم های استقلال تهران، قهرمان لیگ برتر فصل ۱۴۰۱-۱۴۰۰ و نساجی مازندران، قهرمان جام حذفی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ برگزار شد و با برتری یک بر صفر استقلال به پایان رسید. در نتیجه، استقلال برای اولین […]
(اختصاصی جمله/ سایه برین)
بازی سوپرجام فوتبال ایران، با تمام اخبار ضد و نقیض همیشگی که پیرامون برگزاری آن وجود دارد، بین تیم های استقلال تهران، قهرمان لیگ برتر فصل ۱۴۰۱-۱۴۰۰ و نساجی مازندران، قهرمان جام حذفی ۱۴۰۱-۱۴۰۰ برگزار شد و با برتری یک بر صفر استقلال به پایان رسید. در نتیجه، استقلال برای اولین قهرمان سوپرجام شد.
این بازی ویژگی های منحصر به فردی داشت. بازی بدون تماشاگر برگزار شد که تصمیم عجیبی بود. به هر حال یکی از این دو تیم قرار بود که جام قهرمانی را بالای سر ببرند و طبعا دوست داشتند این لحظه ی خاص را کنار هوادارانشان باشند. اما با توجه به سابقه بی توجهی سازمان لیگ به حقوق نانوشته اما طبیعی تیم ها و هواداران، به چنین اقداماتی عادت کرده ایم. نکته حائز اهمیت دیگر این بازی، گلزنی بازیکن مغضوب استقلال، ارسلان مطهری بود. گلی که استقلال را به قهرمانی رساند و قطعا در ادامه، شرایط را برای این بازیکن مساعدتر خواهد کرد.
مسلما نکات متعددی از حیث فنی می توان درباره این بازی اظهار کرد که هدف این متن، پرداختن به این مسئله نیست. هدف این متن، تمرکز بر آخرین ویژگی منحصر به فرد این بازی است: نحوه برخورد استقلالی ها پس از دریافت جام قهرمانی.
شاید هیچکس انتظارش را نداشت تیمی پس از گرفتن اولین جام در یک تورنومنت، هیچ خوشحالی ای نکند. خوشحالی نکردن پس از گل زدن در میان بازیکنان داخلی و لژیونرها، در این مدت تقریبا باب شده بود و همه می دانستند هدف از این اعتراض کاملا مدنی، همدردی با مردم ایران است که این روزها حالشان خوب نیست. پیش از این در جمله متذکر شدیم که باید بپذیریم مردم ایران، این روزها با هر فکر و سلیقه ای، حال خوبی ندارند. پس قطع به یقین “احترام به حال بد مردم”، زیباترین و پسندیده ترین حرکتی است که یک هنرمند و ورزشکار می تواند انجام دهد. حال با حرکت هماهنگ شده استقلالی ها پس از دریافت جام، این اقدام کمی فراگیرتر شد و از خوشحالی نکردن پس از گل زدن، به خوشحالی نکردن پس از دریافت جام رسید. حرکتی که شاید هواداران استقلال هم انتظارش را نداشتند.
حرکت، حرکت زیبایی بود. هرکس این پیشنهاد را برای اولین بار در این تیم مطرح کرده، کار بسیار انسان دوستانه و سنجیده ای کرده و امیدواریم سایر تیم ها هم از این منش، الگو برداری کنند. هرطور که فکر می کنیم و از هر سمت به این اتفاق نگاه می کنیم، هیچ اشکالی در آن وجود ندارد. پس چرا رسانه ملی، از پخش این حرکت اجتناب کرد؟
در طول روزهای تلخی که گذراندیم، بارها در محافل مختلف در این باره صحبت شد که هیچکس از اغتشاش و آشوبگری حمایت نمی کند. این مسئله ای است که همه با هم در آن اتفاق نظر داریم. اعتراض باید مدنی و مسالمت آمیز باشد. البته که حرکت استقلالی ها همدردی با تمام ایرانی ها بود، اما با توجه به این که سریعا در برابر این حرکت جبهه گرفتید و ادامه پخش آن را قطع کردید، اصلا این طور در نظر بگیریم که این اقدام اعتراض بود؛ چنین اعتراضی چه اشکالی دارد؟ پذیرای این چنین اعتراضاتی هم نیستید؟ رسانه ملی، با توجه به پسوند “ملی”، ابدا نباید پخش این حرکت را قطع می کرد. استقلالی ها در ورزشگاه خالی، به دور از آشوب و اغتشاش و شلوغ کاری، دست به اقدامی زدند که چه خوشتان بیاید چه نیاید، موجی از استقبال را در جامعه به همراه داشت و حتی طرفداران رقیب سنتی شان را هم به تحسین واداشت. بازیکنان حق داشتند به شکل کامل، حرکت نمادین خود را در تلوزیون نشان بدهند. متاسفانه حرکت شما، این حق کاملا طبیعی را از اقدام زیبای
استقلالی ها سلب کرد.
صحبت های سیاوش یزدانی و تقدیم این قهرمانی به زنان کشور هم حرکت زیبایی بود که مسلما نباید در برابرش جبهه ای گرفته شود. بازیکنی با مردم کشورش همدردی کرده و این جام را به تمام زنان تقدیم کرده است. رواست که حتی تشویقش هم بکنید! اما همین که بگذارید آزادانه حرفش را بزند و در رسانه ها با تحقیر و تمسخر مواجه نشود هم کافیست،
تشویق نخواستیم.
در هفته ی گذشته، مقام معظم رهبری در سخنانشان فرمودند، این جوانان معترض، بچه های خودمان هستند. اگر بازیکنی، هنرمندی، چهره ی مورد قبولی، به این زیبایی می تواند صدای مردم شود، استقبال کنید تا همه به کمک هم، صدای هم را بشنویم و با موفقیت از موانع عبور کنیم.
در پایان، کاپ اخلاق را هم بدهید استقلالی ها ببرند. اخلاق مداری همین کاریست که کردند. اصلا بی انصافیست اگر قهرمانی استقلال را به استقلالی ها تبریک بگوییم. با اقدام زیبایی که کردند باید گفت، قهرمانی استقلال را به تمام مردم ایران که حالشان خوب نیست تبریک می گوییم. کاپ اخلاق را هم صمیمانه تقدیمشان می کنیم که حقشان است.
