۲۴ سپتامبر سال ۵۱۴ پيش از ميلاد چند واحد از يک سپاه ارتش ايران از منطقه اي در مجاورت تنگه بسفور كه دو قاره آسيا و اروپا را از هم جدا مي كند – در محلي كه قرنها بعد شهر قسطنطنيه (استانبول) ساخته و اواخر دهه ۱۹۶۰ پلي كه رفت و آمد زميني ميان اروپا […]
۲۴ سپتامبر سال ۵۱۴ پيش از ميلاد چند واحد از يک سپاه ارتش ايران از منطقه اي در مجاورت تنگه بسفور كه دو قاره آسيا و اروپا را از هم جدا مي كند – در محلي كه قرنها بعد شهر قسطنطنيه (استانبول) ساخته و اواخر دهه ۱۹۶۰ پلي كه رفت و آمد زميني ميان اروپا و آسيا تامين كند، زده شده است – گذشتند تا به همراه واحدهاي ديگر سپاه که قرار بود از نقطه اي پايين تر، از درياي مرمره بگذرند به پيشروي خود به سوي منطقه دانوب ادامه دهند و «سيتي ها» را از اطراف اين رود و جنوب سرزميني كه امروز اوكراين خوانده مي شود دور سازند و به سمت اروپاي شمالغربي (اسكانديناوي) برانند. ژنرال بغابيش فرماندهي کل اين سپاه را بر عهده داشت که سه ماه بعد از درياي مرمره گذشت.
سيتي ها يا سكاها، آرين هايي بودند كه دسته اي از آنان پيشتر، به گونه اي مسالمت آميز از آسياي ميانه به جنوب مهاجرت كرده و در منطقه وسيعي كه به نام آنان سيستان، و يا سكستان ناميده مي شود اسكان يافته بودند، ولي گروه هاي ديگر اين قوم كه با ايرانيان از يك ريشه اند در ناحيه وسيعي از شمال آسياي ميانه تا جنوب روسيه و منطقه دانوب استقرار يافته و گاهي هم متعرض قلمرو ايران مخصوصا در آناتولي (تركيه امروز)، سوريه، فينيقيه (لبنان و قسمت ساحلي سوريه) و فلسطين بودند.
