این روزها دیگر کوچ با تصاویر دلنواز خود از انبوه رمه‌های پراکنده در دشت‌ها، زنان و کودکان سوار بر شتر، اسب و قاطر خبری نیست و همراه با سکونت عشایر در روستاها فرهنگ عشیره‌ای آنها که تولید بافته‌ها یکی از آنها بود نیز در حال مرگ تدریجی است. در گذشته قالی بافی، گلیم بافی، […]
این روزها دیگر کوچ با تصاویر دلنواز خود از انبوه رمه‌های پراکنده در دشت‌ها، زنان و کودکان سوار بر شتر، اسب و قاطر خبری نیست و همراه با سکونت عشایر در روستاها فرهنگ عشیره‌ای آنها که تولید بافته‌ها یکی از آنها بود نیز در حال مرگ تدریجی است.
در گذشته قالی بافی، گلیم بافی، ورنی بافی، خورجین بافی، اجاق قراقی، برگ بافی، نمد مالی، سوزن دوزی، چرمه دوزی و خامک دوزی از جمله صنایع دستی زنان مناطق عشایر بود که به غیر از گلیم و فرش بقیه در حال فراموشی است.
خورجین بافی
خورجین یکی از دست آفرینه‌هایی است که پیش از این به صورت گسترده در مناطق روستایی و جوامع عشایری با نقوش هندسی تولید می شد ولی امروزه تعداد افراد مشغول به بافت آن روز به روز کمتر می شود.
خورجین‌ها پیشتر جزو جهیزیه دختران عشایری محسوب می‌شد و به همین دلیل به جز ارزش کاربردی از ارزش معنوی و هنری زیادی هم برخوردار بود.
مواد اولیه خورجین از پشم های رنگی، نخ پنبه ای و گاه موی بز بوده و موارد مصرفی نظیر حمل و نقل پشت چهار پایان، دوچرخه و موتورسیکلت داشته است، عرض این هنر دستی بین ۳۰ تا ۹۰ بوده و به صورت قواره ای بافته می شود.
خورجین در اندازه‌های مختلف بافته می‌شود و ابعاد آن به طور متوسط حدود ۳٫۵ متر در ۹۰ سانتی متر است و چندین نوع تکنیک بافت در آن به کار می‌رود، یک قسمت آن گلیم بافت با تکنیک سوزنی و قسمت دیگر گلیم بافت ساده و بالاخره قسمتی با تکنیک قالی بافت بافته می‌شود.نقوش این گونه خورجین‌ها هندسی است و بیشتر از گنجینه نقوش سنتی انتخاب و بافته می‌شوند.
اجاق قَراقی بافی
در استان اردبیل، عشایر دشت مغان نوعی پارچه دستبافت تمام پشمی هم می‌بافند که به لهجه محلی «اجاق قراقی» نامیده می‌شود.
دست بافته‌ای پشمی که برای حفاظت از فرش اصلی اتاق یا زیراندازهای دیگر در مقابل شراره‌های آتش هیزم اجاق ( قرق اجاق) استفاده می‌شود.
به اصطلاح محلی، نوعی قراق برای اجاق است، نقوش اجاق قراقی هندسی و ذهنی و از لحاظ شیوه بافت و شکل ظاهری کاملا شبیه به جاجیم است و مصرف محلی دارد .اجاق قراقی‌های قدیمی نعلی شکل بوده اند ولی امروزه برای راحتی آن را مستطیل شکل می‌بافند.
پلاس یکی دیگر از زیراندازهایی است که به نسبت سایر بافته های دستی ارزش مادی کمتری دارد و به عنوان زیرانداز، سجاده و خورجین استفاده می شود.
پلاس از نظر ظاهری به گلیم با بافت درشت شباهت دارد و از لحاظ شیوه بافت همانند گلیم است، همچنین از نظر مقایسه با جاجیم از نظر ظاهری می‌توان گفت شبیه به هم هستند، با این تفاوت که خطوط در جاجیم به صورت عمودی است ولی در پلاس به صورت افقی است، از نر جنس نخ به کار رفته اغلب از پشم استفاده می‌شود.
این دست بافته‌ها که جزیی از زندگی عشایر استان بود این روزها در حال فراموشی بوده و کم کم به خاطره ای در اذهان عشایر و روستاییان تبدیل می شود.
عظمت شاهی از بانوان عشایر مغان در این باره به ایرنا گفت: علاقه خاصی به خورجین بافی داشتم، در قدیم زنان دور هم جمع می شدند و با انگیزه و علاقه زیاد به بافت خورجین اقدام می کردند.
وی افزود: خورجین را زنان عشایر در حمل بار چهار پایان و صندوقچه آلاچیق مورد استفاده قرار می دادند اما امروزه این نوع بافت جای خود را به صندوقچه های فلزی داده است.
ملکه گلمغانی معاون صنایع دستی اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری استان اردبیل با بیان اینکه خورجین بافی یکی از هنرهای عشایر است به ایرنا گفت: خورجین بافی و اجاق قراقی مانند سایر هنرهای عشایری در آستانه نابودی است.
وی افزود: برای جلوگیری از زوال این هنر دوره های آموزشی با هدف احیای این هنر برگزار می شود تا از نابودی کامل آن جلوگیری شود.
گلمغانی گفت: اکنون یافتن افرادی که به بافتن خورجین مبادرت می‌کنند بسیار سخت است، ولی در تلاش هستیم تا افراد استادکار در این زمینه را پیدا کرده و از تجربه‌های آنان استفاده کنیم.
او با بیان اینکه خورجین بافی عشایر در گذشته به ثبت ملی رسیده است، گفت: در راستای احیای هنرهای عشایر که یکی از آنها نیز خورجین بافی است، اقداماتی انجام گرفته که با ایجاد مراکز آموزشی و یافتن افراد کاربلد اجرایی می‌شود.
۱۷ هزار فعال رسمی صنایع دستی در استان اردبیل وجود دارد و هزاران نفر نیز به صورت غیر رسمی در این رشته فعالیت می‌کنند.
