دیروز سالگرد برگزاری نخستین همایش جهانی صنایع دستی بود که در سال ۱۹۶۴ در نیویورک برگزار شد و از آن پس این روز به عنوان روز جهانی صنایع دستی گرامی داشته می‌شود. در این همایش تشکیل «شورای جهانی صنایع دستی» به تصویب رسید و ایران از سال ۱۳۴۷ به این شورا پیوست. در حال […]
دیروز سالگرد برگزاری نخستین همایش جهانی صنایع دستی بود که در سال ۱۹۶۴ در نیویورک برگزار شد و از آن پس این روز به عنوان روز جهانی صنایع دستی گرامی داشته می‌شود. در این همایش تشکیل «شورای جهانی صنایع دستی» به تصویب رسید و ایران از سال ۱۳۴۷ به این شورا پیوست. در حال حاضر این نهاد بین‌المللی۹۰ عضو دارد.
ایران سومین کشور تولیدکننده صنایع دستی از لحاظ تنوع در دنیا بعد از هند و چین است. صنایع‌دستی ایران شامل ۱۸ گروه، ۱۵۵ رشته و ۱۴۰ زیرمجموعه است و با وجود اینکه فرش از قدیمی‌ترین هنرهای ایرانی به شمار می‌رود اما زیرمجموعه سازمان صنایع‌دستی این کشور نیست.
همینطور ایران با داشتن هشت شهر و دو روستای جهانی صنایع‌دستی، نخستین کشور دنیا از لحاظ ثبت شهرها و روستاهای جهانی است. تخمین زده می‌شود بیش از یک میلیون نفر در رشته‌های صنایع‌دستی مشغول به کارند که بسیاری از آنها در شهرهای دوردست و روستاها کار می‌کنند. در سال‌های اخیر یکی از مشکلات بزرگ هنرمندان ایرانی واردات بی‌رویه صنایع‌دستی ارزان قیمت از کشورهایی چون چین و هندوستان بوده است.
گرانی‌های اخیر سبب شده سبد کالای خانوار ایرانی‌ها کوچکتر و الویت‌های فرعی از آن حذف شود. صنایع‌دستی از نظر بسیاری کالای غیرمصرفی و لوکس به شمار می رود. قیمت بالای مواد اولیه و کاهش قدرت خرید مردم باعث شده تا هنرمندان برای آنکه بتوانند کالایشان را بفروشند، سود کمتری برای خود در نظر بگیرند.
از طرفی تولید کالاهای مصرفی که با زندگی امروز مردم سازگار باشد، از دیگر اقداماتی است که هنرمندان صنایع‌دستی انجام می‌دهند. جدا از کاهش خرید داخلی، صادرات صنایع‌دستی نیز اوضاع خوبی ندارد. نبود ثبات و امنیت فروش از مهمترین دلایل کاهش صادرات صنایع‌دستی ایرانی است. با توجه به گرانی ارز، حضور هنرمندان در نمایشگاه‌های صنایع‌دستی خارجی، بسته‌بندی کالاها و بیمه و در نهایت عرضه آنها به خریداران خارجی مشکلات زیادی پیدا کرده است.
«low- code»
نیاز کسب و کارهای دیجیتالی
لیلا محمدی
در جهانی که سرعت حرف اول را می زند، استفاده از راه کارهایی که بتواند زبان را حفظ کند و خروجی مورد نظر را هم در پی داشته باشد بی تردید، در اولویت هستند؛ چنین راه کارهایی برای بقای کسب و کارهای امروزی، ان هم در بازاری که رقابت روز به روز بیشتر می شود، ابزاری حیاتی به حساب می آیند.
از این رو چند سالی ست که کاربران به منظور تسریع در روند استفاده از برنامه ها و در عین حال سهولت دسترسی به داده ها، به پلتفرمی روی اورده اند که دستیابی به ابزارهای توسعه ای، مانند «low- code» (کم کد) -یک رابط کاربری گرافیکی ساده- امکان طراحی، توسعه، شخصی سازی یا اصلاح برنامه ها را فراهم می سازد.
در این میان، اما «low-code»، توانسته دشواری ساخت. اپلیکیشن از طریق «جاوا» و دیگرزبان های برنامه های برنامه نویسی را راحت تر کند.
حاصل پژوهشی که اخیرا در مورد گروهی از توسعه دهندگان حوزه فناوری اطلاعاتی صورت گرفته، از ابراز رضایت نسبت به عملکرد «low-code» خبر می دهد. بسیاری از آن ها معتقد هستند که عملکرد «low-code» مانند کاهش زمان مورد نیاز برای عیب یابی و رفع مشکل اپلیکیشن ها و در نهایت دسترسی به اطراف مورد نظر، موفقیت آمیز است.
پلتفرم های توسعه «low-code» به سرعت و در حال فراگیر شدن است به این معنا که برآورده کردن نیازهای کسب و کارهای دیجیتالی با حفظ استقلال، استفاده از نیروهای حداقلی و در نهایت رسیدن به هدف مورد نظر در سریع ترین زمان، امکان پذیر می شود.
