محله دولت آباد، جنوبی ترین منطقه پایتخت است؛ که بلوار عرب ها، شمالی ترین نقطه این محله محسوب می شود. محله ای که عرب های عراق، ساکن آن هستند. شاید هنوز به گوش بسیاری از اهالی تهران هم نرسیده باشد که در مرکز ایران عراقی کوچک وجود دارد که بیش از چهار دهه از عمر […]
محله دولت آباد، جنوبی ترین منطقه پایتخت است؛ که بلوار عرب ها، شمالی ترین نقطه این محله محسوب می شود. محله ای که عرب های عراق، ساکن آن هستند. شاید هنوز به گوش بسیاری از اهالی تهران هم نرسیده باشد که در مرکز ایران عراقی کوچک وجود دارد که بیش از چهار دهه از عمر آن می گذرد، اما به گواه اهالی، بخشی مهم از هویت تهران و شهرری محسوب می شود. عراقی هایی که سال ها پیش، خانه و زندگی شان را ترک کردند و به ایران آمدند تا جدا از آزار و اذیت های صدام، اینجا زندگی آرامی داشته باشند. حالا این افراد، این محله را به مکان اختصاصی خود تبدیل کرده اند.
به شهر ری که وارد شوید، از هرکسی سراغ بلوار عرب ها در محله دولت آباد را بپرسید، راحت شما را راهنمایی می کنند پیدا کردنش کار سختی نیست. در بدو ورود به این محیط بیشترین چیزی که به چشم می آید مغازه هایی است که با سردر های عربی مزین شده اند. بیشترشان هم مغازه فلافل فروشی است. شاید یک لحظه تصور کنید که در یک کشور عربی وارد شده اید، جماعتی که همگی به زبان عربی صحبت می کنند. دیوارنوشته های عربی، تابلوی مغازه ها، اسامی و سبک تزئین حسینیه ها، لباس ها و حتی صدای گفت و گوهای مردم به عربی، همه چیز به شما یادآوری می کند که کم کم از فضای فرهنگی و اجتماعی ایران فاصله گرفته و در حال ورود به محیطی جدید هستید.
حوالی غروب، این بلوار شلوغ تر می شود. عرب ها از گرمای آفتاب به خنکی شب پناه می برند. رفت و آمد کم کم بیشتر می شود. رستوران های شلوغ، صندلی ها و حتی مبل هایی که در پیاده روها قرار داده شده تا مردم در کنار هم نشسته و از اتفاقات روزمره خود برای همدیگر سخن بگویند، مساجد و حسینیه هایی که در ساعات اذان مملو از نمازگزاران هستند و البته قلیان هایی که در هر نقطه از این منطقه به چشم می خورد! محل تجارت اصلی آنها که به سه گروه کربلایی ها، نجفی ها و کاظمینی ها تقسیم می شوند، کوچه مروی در خیابان ناصرخسرو و سپس دولت‌آباد است اما محل سکونت اصلی شان همان دولت‌آباد شهرری است.
بسیاری از افراد این محله خود را ایرانی الاصل می دانند؛ حتی برخی از آنها طی سال های گذشته از دولت آباد هم خارج شده و به محله های مرکزی تری در پایتخت ایران نقل مکان کرده اند. با این حال، به نظر می رسد همچنان دولت آباد بهترین گزینه از نظر عراقی های تهران برای سکونت باشد؛ چرا که هیچ تفاوتی با یک محله عربی در بغداد یا نجف ندارد. با این حال، بخش قابل توجهی از این افراد، به ویژه آنها که سن و سال بیشتری دارند، با حسرت از زادگاه خود یاد می کنند؛ زادگاهی که در گذشته به ناچار از آن فرار کرده و اکنون هم در اثر نا امنی و بحران های جنگی قادر به بازگشت به آن نیستند.
امروزه علاوه بر عراقی ها ساکنانی از سوریه و لبنان و بحرین نیز در دولت‌آباد زندگی می کنند. بلوار قدس دولت‌آباد پاتوق انواع رستوران ها و فروشگاه های عراقی‌هایی است که از ۳۰ سال پیش به تدریج در این محله ساکن شده و ریشه کرده اند.
این محله در گذشته سه میدان داشت که در سال ۸۹ به چهار میدان تبدیل شد و اطراف این چهار میدان، فروشگاه ها و رستوران های خاورمیانه ای مختلفی وجود دارند. غذاخوری های شلوغ عربی مثل شاورما، کبه، حمص، سمبوسه و فلافل عربی؛ طعم و مزه اش با همه فلافل فروشی ها و فست فودهای تهران متفاوت است.
جلوی در مغازه ها و برخی از غذاخوری ها میز و صندلی هایی وجود دارد که مردم با لباس عربی در حال خوردن چای هستند. چای عربی غلیظ تر از چای معمولی و ایرانی است که تهرانی ها به آن عادت کرده اند. قهوه عربی هم سنگین است و غلیظ. این نوشیدنی ها در کنار باقلواهای لبنانی و عربی طعمی متفاوت خواهد داشت به همین دلیل کنار قهوه خوری ها و چای خوری های این خیابان تعداد زیادی باقلوا فروشی هم وجود دارد.
در همین راسته مسجد و حسینیه های زیادی است آنقدر زیاد که برخی این محله را محله مساجد و حسینیه ها می دانند. در شب های محرم این محله پر از دسته های سینه زنی و عزاداری می شود. عزاداری عرب ها مورد توجه بسیاری از گردشگران است و به همین دلیل در ایام محرم این محله حسابی شلوغ می شود. عرب زبان های کشورهای دیگر وقتی بدانند چنین محله ای در تهران وجود دارد، یک راست خودشان را به اینجا می رسانند و خانه ای و یا سوئیتی اجاره می کنند به همین دلیل روی در و دیوار این محله آگهی هایی مشاهده می شود که خبر از اجاره سوئیت و یا نیازمندی برای پیدا شدن آشپز حرفه ای می‌دهد.
گردشگری و آژانس های مسافرتی زیادی هم در این محله وجود دارد. این آژانس ها مسافران زیادی از شهرهای بغداد، سلیمانیه و اربیل به شهر ری و از شهر ری به عراق می فرستند. رفت و آمد در این محله با کشور همسایه راحت است فرقی نمی کند، هوایی یا زمینی.
