از آن زمان که جان اف. کندی، رئیس‌جمهور وقت آمریکا، در دانشگاه «رایس» در هیوستون از پروژه رسیدن به ماه حرف زد ۵۷ سال می‌گذرد. کندی در پاییز سال ۱۹۶۲ در این باره گفت: ما ماه را هدف خود قرار داده‌ایم، نه برای این که رسیدن به آن آسان است، بلکه درست به این خاطر […]
از آن زمان که جان اف. کندی، رئیس‌جمهور وقت آمریکا، در دانشگاه «رایس» در هیوستون از پروژه رسیدن به ماه حرف زد ۵۷ سال می‌گذرد. کندی در پاییز سال ۱۹۶۲ در این باره گفت: ما ماه را هدف خود قرار داده‌ایم، نه برای این که رسیدن به آن آسان است، بلکه درست به این خاطر که این کار سخت است.
در آن زمان جنگ سرد میان آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی به اوج خود رسیده بود؛ مسابقه‌ای میان دو نظام در جریان بود. پیش از آمریکا این شوروی بود که اولین ماهواره‌ها و انسان‌ها را راهی فضا کرده بود. آنچه کندی در دانشگاه «رایس» بیان کرد به رسمیت شناختن چالشی بزرگ در برنامه ماه بود. منظور کندی از لغت «سخت» نه تنها فناوری این چالش بلکه هزینه گزافی بود که باید برای فضانوردان خرج می‌شد. او در این باره گفته بود: هر آمریکایی، چه مرد، چه زن یا بچه باید هر هفته حدود ۵۰ سنت برای این پروژه جمع کند.
این پنجاه سنت‌ها صرف پروازهای آزمایشی، پروازهای باسرنشین در مدار ماه و بالاخره ۱۲ فضانورد شد که جست‌زنان بر سطح ماه راه رفتند. همچنین هزینه مأموریت غیر قابل انتظار و چشمگیر امدادی برای آپولو ـ ۱۳ نیز از این رهگذر تأمین شد. برنامه آپولو ۱۰ سال طول کشید. سازمان فضایی آمریکا (ناسا) میگوید، ۲۳ میلیارد و ۹۰۰ میلیون دلار صرف این برنامه کرده که با مقیاس امروز بسیار بیشتر از ۱۰۰ میلیارد دلار آمریکا می‌شود.
به‌ویژه که این برنامه فوق پیچیده سفر باسرنشین به ماه غیر از برنامه آپولو به آزمایش‌های هزینه‌‌بر زیادی مانند مسیریابی، اتصال و پهلوگیری در فضا و خروج از فضاپیما با لباس فضانوردی نیز نیاز داشت.
روشن‌ترين روحانی روزگار روشنگری
۱۲ ژوئيه ۱۵۳۶؛ ۴۸۳ سال پيش در چنين روزی اراسموس روتردام در شهر بازل (بال) سويس درگذشت. می‌گفت: هزار بار بميرم بهتر از آن است كه زير فرمان حكومتی باشم كه تنها در پناه اسلحه می‌توان در آن زيست.
پدر اراسموس روتردام كشيش بود. ۱۶ ساله بود كه مدرسه را رها كرد و می‌خواست به دنبال دانایی بیشتر به سفر برود. ۱۸ ساله بود كه به اصرار و سفارش دايی‌اش راهب دِيری در شهر گودا شد و ۲۳ ساله بود كه آنجا را با رتبه كشيشی ترك كرد و به عنوان منشی يك اسقف مشغول كار شد.
۲۶ ساله بود كه به دانشگاه بنام سوربن در پاريس رفت و الهيات (دین‌شناسی) خواند. از آن پس زندگی را با آموزش به فرزندان اشراف و انتشار ترجمه‌هايی از متن‌های قديم و آثاری در زمينه‌های ادبيات و الهيات و رفتار اجتماعی می‌گذراند.
۳۷ ساله بود كه از دانشگاه بولونيای ايتاليای كنونی، درجه دكترا گرفت، به انگليس رفت و سه سال بعد به عنوان استاد الهيات در كمبريج به تدريس پرداخت. در روزگاری كه ناسيوناليسم و تعصب مذهبی در حال زايش و رويش بود و بعدها به جنگ‌های خونين انجاميد، او در تبليغ صلح، رواداری و كثرت‌گرايی مي‌كوشيد و همه آثارش را در اين زمينه می‌نوشت.آداگيا مجموعه ضرب‌المثل‌های يونانی و لاتينی است كه او با توضيحات روشنگرانه تأليف كرده و از گنجينه‌های ادبی روزگار روشنگری به شمار می‌آيد. ۴۱ ساله بود كه ماندگارترين اثرش “در ستايش ديوانگي” را نوشت و به دوست نزديكش تامس مور پيشكش كرد. اين كتاب در سال ۱۳۷۶ توسط حسن صفاری به فارسی ترجمه و چاپ شده است. در اين اثر طنزآميز نادانی خود را می‌ستايد و آن را سرچشمه و نماد شادمانی می‌شناساند:
«اگر هركسی اندکی بدن خود را با شهد دیوانگی مالش نمی‌داد، اتباع حكومت حاكم خود را تحمل نمی‌كردند، خدمتگزاران ارباب خود را نمی‌خواستند، شاگرد جور استاد را نمی‌پذیرفت، دوست از دوست خسته می‌شد، شوهر از زن و زن از شوهر بیزار می‌شد، كارگر با كارفرما سازش نمی‌كرد و صاحبخانه مهمان خود را از خانه بیرون می‌راند». اراسموس روتردام در ۶۶ سالگی در سويس درگذشت.
