سوم آگوست ۹۳۶ میلادی و ۳۰۵ سال پس از خروج عُمان از قلمرو ایران، فرماندار دیلمیِ کرمان، آن منطقه را ضمیمه ایالت خود کرد. عُمان از زمان کوروش بزرگ تا سال ۶۳۰ میلادی به مدت ۱۱ قرن گوشه ای از قلمرو ایران و گاهی ضمیمه ساتراپی مکران (منطقه بزرگی در جنوب شرقی ایران و جنوب […]
سوم آگوست ۹۳۶ میلادی و ۳۰۵ سال پس از خروج عُمان از قلمرو ایران، فرماندار دیلمیِ کرمان، آن منطقه را ضمیمه ایالت خود کرد. عُمان از زمان کوروش بزرگ تا سال ۶۳۰ میلادی به مدت ۱۱ قرن گوشه ای از قلمرو ایران و گاهی ضمیمه ساتراپی مکران (منطقه بزرگی در جنوب شرقی ایران و جنوب غربي پاکستان امروز) و زمانی وابسته به ساتراپی کرمان بود. عُمان ۵ سال پیش از جنگ قادسیه، از ایران جدا و به قلمرو حکومت اسلامیون پیوسته بود. این منطقه استراتژیک و ثروتمند واقع در جنوب تنگه هرمز تا ورود اروپاییان به خلیج فارس در قرن شانزدهم، همچنان از توابع ایران بود و پس از آن نیز در قرن هجدهم نادرشاه بر آنجا مسلط شد و می خواست مرکز ناوگان خود قرار دهد و از آنجا به اخراج اروپاییان از مشرق زمین و ازجمله شرق آفریقا دست بزند که در توطئه قوچان به دست تنی چند از افسرانش کشته شد.
در زمان هخامنشیان، اشکانیان و ساسانیان حاکم نشین عُمان نفتدار که ۳۰۹ هزار کيلومتر مربع وسعت دارد و جمعيت آن در سال ۲۰۱۰ دو ميليون و هفتصد هزار تَن بود و در اين سال بيش از هشتصد هزار خارجي در آنجا زندگي و کار مي کرد ند شهر صحار بود در نزدیکی مسقط و مسقط بمانند هنگ کنگ مفهوم بوی عطر (عطر آگین) می دهد. در ایران باستان، رئيس حکومت محلي عمان «بُلند» عنوان داشت که واژه اي است پارسي و يک مفهوم آن «عالي مقام» است.
