محمدحسین جعفری سمیع دبیر گروه سیاسی یکی از بزرگترین معضلاتی که ورزشکاران کشورمان در میادین بین المللی با آن مواجه هستند، رویارویی با حریفانی از رژیم صهیونیستی است. در چنین شرایطی ورزشکاران کشورمان با وجود آنکه شانس زیادی برای پیروزی دارند، اما به دلیل سیاست های کلی نظام مجبور به ترک میدان مبارزه هستند چرا […]
محمدحسین جعفری سمیع
دبیر گروه سیاسی
به گزارش «جمله» روز جمعه خبری در رسانه ها منتشر شد که حکایت از درخواست پناهندگی یکی از قهرمانان ورزشی کشور داشت. برخی رسانه‌های به نقل از رسانه‌های ژاپنی نوشتند سعید مولایی، قهرمان ایرانی جودوی جهان که در آلمان به سر می‌برد در این کشور تقاضای پناهندگی داده است. ماریوس ویزر، رئیس فدراسیون جهانی جودو ضمن تأیید این خبر گفته است که مولایی از این فدراسیون درخواست کمک کرده است.
سعید مولایی اخیرا با باخت مشکوک در برابر حریف خود در نیمه‌نهایی رقابت‌های جهانی جودو در توکیو از مبارزه با بازیکن تیم اسرائیل در فینال باز مانده بود.
از همان زمان زمزمه‌هایی مبنی بر باخت مصلحتی جودوکار منهای ۸۱ کیلوی ایرانی برای روبرو نشدن با ورزشکار اسرائیلی مطرح شده بود، اما او اکنون صراحتا می‌گوید که برای باختن در مرحله نیمه‌نهایی تحت فشار مسئولان تیم بوده است. مولایی همچنین گفته است که حتی خانواده‌اش نیز تحت فشار بوده‌اند.
در رقابت‌های جهانی جودو نهایتا ساگی موکی، ورزشکار اسرائیلی با شکست دادن حریف بلژیکی خود، یعنی همان کسی که مولایی از او شکست خورده بود، مدال طلا را به دست آورد. این نخستین بار در تاریخ است که اسرائیل در مسابقات جهانی جودو به قهرمانی می‌رسد.
از گریه های کریمی تا پناهندگی مولایی
آذر ماه ۹۶ بود که علیرضا کریمی کشتی گیر وزن ۸۶ کیلوگرم تیم ملی برای آنکه مقابل نماینده رژیم صهیونیستی قرار نگیرد مجبور شد به رقم برتری در مقابل حریف روسی، کشتی را واگذار کند. ویدئوی فریادهای مربی او در کنار تشک که او را وادار به شکست می کرد و پیاپی می گفت «باید ببازی» و کلیپی که او پس از شکست مصلحتی در شبکه های اجتماعی به اشتراک گذارد، بازتاب فراوانی در رسانه ها داشت. اواخر بهمن ۹۶ اتحادیه جهانی کشتی، علیرضا کریمی، کشتی‌گیر مستعد ایرانی را به دلیل این باخت مصلحتی به ۶ ماه محرومیت از میداین کشتی محکوم کرد.
همان زمان رسول خادم رئیس وقت فدراسیون کشتی در گفت و گویی با ایسنا اظهار کرد: «اگر سیاست کشور بر عدم به رسمیت شناختن ورزشکاران رژیم اشغالگر قدس و عدم رویارویی با ورزشکاران تیم های منتخب این رژیم است، پس پنهانی به حریف پیشین باختن و برای تهیه گواهی بیماری یا ضرب خوردگی، به درمانگاه ها و پزشکان در خارج از کشور مراجعه کردن، چه معنایی دارد»؟!
چند روز پس از این اظهارات رسول خادم استعفای خود را تقدیم وزارت ورزش کرد اما با پادرمیانی برخی از بزرگان حاضر شد به سر کار خود بازگردد.
چندی بعد خادم به نمایندگی از خانواده بزرگ کشتی با ارسال نامه‌ای به اعضای شورای امنیت ملی از آنها درخواست کرد با ورود تیم دیپلماسی کشور در برابر مناسبات آمریکایی – صهیونیستی کمیته بین‌المللی المپیک، مانع از محرومیت کشتی گیران و تعلیق کشتی ایران شوند. وی در بخشی از این نامه خاطرنشان کرد: « رجال محترم سیاسی، قهرمانان ملی ما از شکست دربرابر حریفان هراسی ندارند، ما از “مفت بازی” بیزاریم… زمان بسیار محدود است و فعالیت دیپلماتیک کاری است که نیاز به زمان دارد. متأسفانه عدم دغدغه مدیرانی که باید در این مدت پیگیر این مسئله مهم و حیاتی ورزش ملی کشور می‌بودند، و شاید دغدغه “معاش سیاسی” از سوی ایشان، چهارماه زمان را از ما گرفت. گمان نمی‌شود “سکوت” و “سکون ” پاسخی مناسب برای درخواست منطقی و کاملاً کاربردی قهرمانان ملی کشور باشد. »
نامه ورزشکاران به مقام معظم رهبری
پس از انصراف ها و شکست های مصلحتی ورزشکاران کشورمان با هدف قرار نگرفتن مقابل نمایندگان رژیم صهیونیستی ، جمعی از ورزشکاران طی نامه ای به مقام معظم رهبری از ایشان تقاضا کردند تا در این خصوص جامعه ورزشی را یاری کرده و مانع محرومیت ورزشکاران کشور توسط مجامع بین المللی شوند. در بخشی از این نامه آمده بود: « رهبر گرانقدر، تمامی سازمانهای مسوول در این میدان ما را تنها گذاشته اند. البته سالهاست ما را تنها گذاشته اند. اما الان شرایط مانند قبل نیست. پیش از این در صورت عدم رویارویی با نماینده رژیم صهیونیستی، کسب نتیجه در همان مسابقه را از دست می دادیم، اما اکنون صحبت از چند سال محرومیت و حتی محرومیت مادام العمر است. آنهم نه فقط ورزشکار، بلکه مربی و رشته ورزشی وی هم محروم می شوند …ما مردانه جنگیم، اما هیچکدام از سازمانهای مسوول نمی خواهند در شرایط بغرنج و پیچیده امروز، در حمایت از کشتی گیران و ورزشکاران ملی پوش در کنار ما بایستند.دستور اقدام عاجل از سوی حضرتعالی در این زمینه، به شورای عالی امنیت ملی، موجب آرامش خاطر ما فرزندان و سربازان ایران زمین است».
هدایایی که ناخواسته به رژیم صهیونیستی دادیم!
بر اساس آمار به طور میانگین هر ۷ ماه یکبار ورزشکاران ایران با ترک میادین ورزشی و خودداری از رویارویی با نمایندگان رژیم صهیونیستی، یک مدال را تقدیم آنان کرده اند و موجب بالا رفتن پرچم این رژیم غاصب شده اند. این در حالی است که نمایندگان این رژیم لایق این قهرمانی و مدال نبوده اند و در صورت مواجه با حریف ایرانی، با شکست سختی مواجه می شدند.
در میان ورزشکاران و قهرمانان ایران زمین نمی توان کسی را یافت که آرزو نداشته باشد که پشت نمایندگان این رژیم غاصب را بر خاک بکوبند اما در صورتی که این ورزشکاران از سیاست های نظام تخطی کنند حتی اگر شکست سختی را بر نماینده رژیم صهیونیستی تحمیل کنند باز در کشور مورد غضب قرار خواهند گرفت.
در این خصوص پایگاه خبری عصر ایران نوشته بود: «برخی بر این اعتقادند که چون اسرائیل را به رسمیت نمی شناسیم، از رقابت با ورزشکاران آن خودداری می کنیم؛ این که ایران رژیم اشغالگر صهیونیستی را به رسمیت نمی شناسد سخن درستی است ولی نکته کاملاً آشکار اینجاست که به رسمیت شناختن یا نشناختن کشورها، امری سیاسی است که در دولت و وزارت خارجه اتفاق می افتد و ربطی به تشک کشتی یا میز پینک پنک و نظایر این ها ندارد.بنابر این رقابت ورزشی ارتباطی با “به رسمیت شناختن یا نشناختن یک حکومت” ندارد کما این که اگر همین فردا، یک ورزشکار ایران با یک ورزشکار اسرائیلی مسابقه دهد، کسی نمی تواند بازگشایی سفارتخانه هایی دو کشور در پایتخت های همدیگر را مطالبه کند».
اما چنین استدلالی در بین مسئولین بلندپایه خریداری ندارد. واقعیت آنست که در کشور ما سال هاست سیاست با موضوعاتی همچون ورزش، هنر، جامعه و حتی آداب و رسوم…آمیخته شده و آمیختگی آنقدر غلظت دارد که به این سادگی نمی توان آنها را از هم تفکیک کرد. در نهایت باید همچنان شاهد ترک خودخواسته و یا اجباری ورزشکاران کشورمان از میادین ورزشی به دلیل عدم رویارویی با نمایندگان رژیم اسرائیل باشیم و با حسرت به مدال هایی نگاه کنیم که لایق ما بود اما با دست خود به نمایندگان رژیم صهیونیستی تقدیم کردیم و یا آنکه پس از مهاجرت گسترده نخبگان علمی شاهد پناهندگی قهرمانان ورزشی باشیم.
