داوود بصیری – نویسنده و ترانه‌سرا خونه خوبه آقا. هر جوریش رو حساب کنی، خونه خوبه! تازه اگه مجبور نباشی حساب کنی، بهترم هست. در سنگ‌نبشته‌های باستانی، ذکر شده که «خونه خوبه، خونه بوی مامانم اُ میده؟؟؟» از شما چه پنهون، سال‌هاست دانشمندان دارن تلاش می‌کنن ببینن منظور اونی که این متن رو نوشته چی […]
داوود بصیری – نویسنده و ترانه‌سرا
خونه خوبه آقا. هر جوریش رو حساب کنی، خونه خوبه! تازه اگه مجبور نباشی حساب کنی، بهترم هست. در سنگ‌نبشته‌های باستانی، ذکر شده که «خونه خوبه، خونه بوی مامانم اُ میده؟؟؟» از شما چه پنهون، سال‌هاست دانشمندان دارن تلاش می‌کنن ببینن منظور اونی که این متن رو نوشته چی بوده، اما هنوز هیچ‌کدومشون نتونستن بفهمن و همشون از تعجب چیز به دهن موندن، یعنی انگشت به دهن موندن هاج و واج! همش همین نیست که، شما یادتون نمیاد اون قدیما باباها به پسراشون موقع زن گرفتن تأکید می‌کردن که: باباجان یه دختری رو بگیر که (خونه‌دار) باشه. این آپشن خونه‌دار بودن، مخصوص خانوم‌ها بود. اما این روزا چی؟ کلاً همه چی شبیه سالاد الویه قاطی‌پاطی شده. آپشن‌ها هم مثه ماکارونی مالاماله، یعنی دخترایی هم که می‌خوان ازدواج کنن، توقعشون اینه که پسره خونه‌دار باشه. حالا دوماد بیچاره باباشم هنوز خونه‌دار نیست، چه برسه به خودش، بماند. مسئولین اگه لطف کنن رسیدگی کنن منم بیخیال می‌شم برمی‌گردم سر کار خودم و مطلبم رو می‌نویسم. لب مطلب اینکه، چون خونه چیزیه که داشتنش مهمه، ما می‌خوایم با یه کم چاشنی شوخی… (می‌گم شوخی، بعداً نیاین بگین نگفتی) به تشریح انواع خونه بپردازیم.
گروه اول: بالاشمالِش‌ها:
اینا بالاشون مال خودشونه، یعنی اینکه سقف بالا سرشون مال خودشونه. سند دارن اینا، ناقلاها خونه‌دارن، لج‌درارن، مایه‌دارن و فلفل مالن و یه عالمه چیزای دیگه. این گروه، صاحب ثبتی شیش‌دونگ یه مال درشتی هستن که از ۳۵متر تا دو- سه‌هزار متر، در نوسانه. فکرشو بکن! حالا ما بیست سانتشم برامون آپشن حساب می‌شه!
گروه دویوم: مالامالاش‌ها:
اینا مصداق اونایی هستن که با مال مردم، یعنی سیبیل مردم… مَردن. راستش این بندگان بغایت محترم خدا، فقط چهره ورزشکارا رو دارن. فولوس ماکو، یه جورایی مشقین! دلشون سقف می‌خواد اما پولشون کمه. این خیل عظیم جمعیت که همه می‌شناسیمشون، اجاره‌نشینن با آپشن زبون کوتاه. اینا مال مردم دستشونه، با خوشحالی! مال‌دارن، مشرط به اینکه دل صاحب‌خونه رو نرم کنن، یعنی فی‌الواقع همون مالامالن. اگه خوب نگاه کنین می‌تونین منم توشون پیدا کنین… اینجام… همینجا سمت چپ، آره… همون که عینک دودی داره منم، خودمم! یک مالامال باشخصیت با تاریخ مصرف یک‌ساله!
گروه سیوم: روشخونه‌هاش:
این گروه در چرخه هستی خودشون، دو دسته‌ان. یک گروهشون شامل موجوداتی مثل لاک‌پشت با اسم علمی «فُوقُ‌الحَجَر فی اِستایلِ لَسلَس اینرواد» و حلزون‌ها و صدف‌ها و نازی‌ها و… (نازی‌ها اینجا چیکار می‌کنن؟؟!) و بگذریم‌ها هستن و یک گروه دیگه‌شون شامل کارتن‌خواب‌ها و پارک‌خواب‌ها و زیرگذرخواب‌ها، هوم‌لس‌های محترم می‌باشن. تنها و مهمترین وجه مشترک هر دو گروه، اینه که خونه‌شون همونیه که روشونه و باهاشون این‌ور و او‌ن‌ور میره!
گروه چهارم: بیت‌المالِ دِبنویساش:
منظور از این گروه، همان خانه مطبوعاتیاش می‌باشد. جونم براتون بگه که این خانه مطبوعات، از چند وجه برای خودش از معجزات خلقت می‌باشد. اولش اینکه همه چیش به صورت ادواری، ارث بابای فاتحین هر دورَشه. این همه چیش، شامل صندلیای داوری و جایزه‌های سالانه و دوسالانه و تا وقتی که هستیمش‌هاش و کارت‌های خبرنگاری و اگه گفتی کی رو باید هوا کنیم و چجوریشه. از یه وجه دیگه مربوط به اینکه، کی حالا زور داره باد بشیم توی پرچمش و بهش لبخند بزنیم و مخالفش رو مادر فادر کنیم و کلاجمون رو بکنیم توی جعبه فرمونش، می‌شه. البته اینا که گفتم توی خارج اتفاق می‌افته و الا مال ما که همش سر جاشه، باور نمی‌کنین بیاین بگردین! باور کنین سر جاشه، دروغمون چیه؟!
گروه پنجم: هوم سینماتوگرافیوناش:
منظور همون خانه‌ی سینماییاش است و دیگر هیچ. خانه سینما، جایی است که خودش صاحب دارد، برای همین هم ساکن جدید نمی‌پذیرد. یعنی می‌پذیرد، اما به شرطی که هر وقت یکی از اساتید ازشون پرسیدن (اوهوی عمو: خیارشورت رو لازم داری؟ اعضای جوان، با تمامی وجود، خیارشورشون که هیچ، همه ساندویچ ناهارشونم دو دستی تقدیم کنن). استثنا البته وجود داره، می‌گن در اخبار اومده، همینایی که هستن، هر وقت قبض رو گرفتن و نبودن و بچه‌هاشونم حوصله سینما رو نداشتن و دلشون نمی‌خواست روزی سه بار چیز باباهشون یعنی افتخاراتشون رو توی چشم هنروران جوان فرو کنند، شاید مقداری خاک صحنه رو به اشتراک بذارن. اینا خودشون جشن دارن. نحوه تقسیم تندیساشونم اینجوریه که، به هرکی توی فجر جایزه گرفته، هیچی نمی‌دن و به خودشونایی که توی فجر جایزه نگرفتن، جایزه می‌دن! ایضاً اینا و فجرشون مال یه کشور نامعلومن و الا همون‌طور که گفتیم و باور نکردین، مال ما همشون سر جاشونن!
فکر می‌کنم وقته خداحافظیه. من رو فراموش نکنین، من یه مالامال باشخصیت هستم با تاریخ مصرف یک‌ساله!
