به دل کوهستان‌های چالوس می‌رویم؛ روستایی زیبا به نام”الیت” در میان کوهستان های بخش مرزن‌آباد. برای رسیدن به “الیت” باید در ۱۸ کیلومتری مرکز بخش مرزن آباد و نرسیده به هزار چم در مکانی به نام “دِز بن = دژبن ” در راهی فرعی که مسیر خود را از جاده اصلی جدا کرده است حرکت […]
به دل کوهستان‌های چالوس می‌رویم؛ روستایی زیبا به نام”الیت” در میان کوهستان های بخش مرزن‌آباد. برای رسیدن به “الیت” باید در ۱۸ کیلومتری مرکز بخش مرزن آباد و نرسیده به هزار چم در مکانی به نام “دِز بن = دژبن ” در راهی فرعی که مسیر خود را از جاده اصلی جدا کرده است حرکت کنید و با عبور از شیب کوه ها، به طول ۲۲ کیلومتر از پشته و شانه گردنه‌ها به بلند ترین نقطه “ولیر دره” برسید. آن سوی “ولیر دره” دشتی به وسعت ۱۵۰ هکتار رخ نمایی می کند که به زیبایی، فرش هزار رنگ خود را بر زمین گسترانیده است.
آب و هوای کوهستانی و چشمه سارهایی متعدد را خواهید دید و در سمت جنوبی اش محله‌ای قدیمی قرار دارد. مومن توپا ابراهیمی، پژوهشگر و نویسنده مازندران درباره روستای الیت می گوید: اگر در کانون دشت الیت بایستیم از سمت غربی یال “کاهیر کوه”، جلگه الیت و دلیر را به گونه‌ای خواهیم دید که از هر طرف آن را کوه های بلند قامت چون دژ محکمی در آغوش گرفته‌اند. تا چندی پیش پهنه جلگه الیت را کشتزارهای گندم، جو، گاورس(ارزن)، صیفی‌جات زینت می داد که اکنون دیگر از آن همه نعمت هیچ اثری نیست، کشت و کار به کشت اندکی لوبیا یا سیب زمینی منحصر شده است و مزارع پر نعمت و یک پارچه، تکه تکه شده و خانه‌های متراکم روستای قدیمی در میان آن پخش شده است.
پژوهشگر و نویسنده مازندرانی در خصوص نوع معماری روستای کوهستانی الیت، می افزاید: در درون محله قدیمی خانه هایی با معماری سنتی وجود دارد، این خانه های سنتی به طور عمومی یک طبقه با مصالحی از سنگ و گل یا چوب و گل بنا شده اند و سقف هایی که بدون استثنا از تیرهای چوبی پوشیده شده‌اند. تمامی خانه ها به دلیل وضعیت اقلیمی به ناچار دارای بام بودند که با مصالحی چوبی با نام “حالا”، “شیش” و “لَت” پوشانیده می شدند.
