بهمن ماه ۱۴۰۱ از نیمه خود نیز گذشت و در حال گذراندن “شب عید” هستیم. چشم روی هم بگذاریم باید نوروز ۱۴۰۲ را جشن بگیریم و خیلی خوشحالیم از اینکه باید بگوییم، از سال ۱۳۹۸ تا اکنون، این اولین نوروز عاری از کرونای ما ایرانیان است و می توانیم با خیال راحت رسم و رسوم […]
بهمن ماه ۱۴۰۱ از نیمه خود نیز گذشت و در حال گذراندن “شب عید” هستیم. چشم روی هم بگذاریم باید نوروز ۱۴۰۲ را جشن بگیریم و خیلی خوشحالیم از اینکه باید بگوییم، از سال ۱۳۹۸ تا اکنون، این اولین نوروز عاری از کرونای ما ایرانیان است و می توانیم با خیال راحت رسم و رسوم دیرینه مان را بجا آوریم. البته اگر فشار های اجتماعی و اقتصادی و حال بدی که گریبان جامعه ایران را گرفته مانع نشود و این بحثی است مفصل که هدف این متن نیست و در این مقال نمی گنجد.
درست است که شاید مثل سال های پیش از کرونا شاهد موج گسترده مسافرت ها نباشیم، اما قطع به یقین نسبت به سال های گذشته همه گیری کرونا، افزایش حجم مسافرت ها را شاهد خواهیم بود. و این یعنی اگر قصد سفر رفتن داریم، دوباره باید پیگیر اخبار ترافیکی باشیم.منطق حکم می کند که امسال شاهد خیلی از مسائلی که با گسترش حجم مسافرت ها در جاده ها می بینیم، نباشیم.
مسئولان فرصت داشتند در این فرصتی که همه گیری کرونا مانع مسافرت های گسترده مردم بود، بسیاری از مشکلات را حل کنند. عید نوروز به ما ثابت خواهد کرد که دولت چقدر توانسته از این فرصت بهره مند باشد. با این حال چون یک ماه و نیم منتهی به عید آخرین فرصت حاکمیت برای آماده شدن جهت پذیرش حجم گسترده مسافرت ها با کمترین میزان تلفات جانی و مالی است، مواردی که لازم است رفع و رجوع شود را
مرور می کنیم.
روشن است که هرسال عید، در یک شرایط معمول، شهرهای بزرگ خلوت شده و شاهد شلوغی گسترده در جاده های منتهی از تهران به شمال، جاده های اصفهان و شیراز به مقصد جنوب و جاده های شمال غربی ایران مثل اسالم و خلخال هستیم و متاسفانه تصادفات جاده ای گسترده و عزادار شدن هموطنان عزیزمان در این محورها اتفاق می افتند. سوالی که ایجاد می شود این است که آیا مقصر این اتفاقات تنها رعایت نکردن قوانین راهنمایی و رانندگی توسط مسافران است؟ پر واضح است که نه. حجم زیادی از جاده های کشور شرایط مناسبی ندارند و با استاندارد های جهانی فاصله چشمگیر دارند. خیلی از این جاده ها ظرفیت تحمل این حجم مسافر را ندارند و چون قطع به یقین نمی توان به مردم گفت در فرصت تعطیلات ۱۳ روزه و فراغت از کار و تحصیل به مسافرت نروند، باید فکری جهت افزایش ظرفیت راه های بین شهری کرد و این هدف جز با احداث جاده های جدید میسر نخواهد شد. اما زمانی که از افتتاح یک پروژه تنها عکس های کلنگ زنی اش نصیب مردم بومی و مسافران می شود و تا سال ها صدای مجریان به گوش می رسد که کار پیش نمی رود و بعد هم با پایان عمر یک دولت، دولت بعد تمام تقصیر ها را گردن قبلی خودش می اندازد، نمی توان هیچ امیدی به بهبود شرایط داشت. مسئله فقط در ترافیک ماندن مسافرانی که به قصد خوش گذرانی سفر می کنند نیست. نباید مردمی که ساکنان مقاصد مسافران هستند یا در مسیرهای این جاده ها در روستا ها زندگی می کنند را فراموش کرد. حجم ترافیک اگر تنها چند ساعت وقت مسافران را می گیرد، برای مردم محلی یک کابوس است زیرا در تمام تعطیلات، عملا دسترسی شان قطع می شود و تصور کنید نیاز به حضور اورژانس باشد یا خدای نکرده در این ایام زلزله یا سیل اتفاق بیفتد. تجربه ای که قبلا هم داشته ایم. در این شرایط چه
خواهد شد؟
چه باید کرد؟
اولین کاری که باید جهت بهبود شرایط در این زمینه کرد، اختصاص بودجه کافی به فعالیت های عمرانی است. یعنی باید در بودجه سال ۱۴۰۲، توجه جدی به اصلاح راه ها و جاده ها بشود. یادمان که به بودجه ۱۴۰۲ میفتد، تصویر موجی از منتقدان به مفاد این لایحه را هم به خاطر می آوریم و حال باید این درخواست را هم ذیل تمام آن خواسته ها جای داد. حداقل مطمئنیم که این مسئله از رسانه ملی حائز اهمیت بیشتریست و مستقیما با جان مردم در ارتباط است! تیم کارشناسی دولت و مسئولان مربوطه باید به سرعت گلوگاه ها و جاده های اصلی کشور را شناسایی کرده و در ترمیم و بازسازی جاده آن ها در بازه حداکثر ۱۰ ساله مبادرت ورزند. جاده های جدید جهت تحمل ظرفیت مسافران نیز باید یا شروع به احداث شوند یا نیمه کاره ها حتما به اتمام برسند. اگر دولت ها تا امروز بیکار نشسته اند و از این فرصت دو یا سه ساله بهره نگرفته اند (این تنها یک فرض است و صحت و سقم آن را با چشمانمان در نوروز ۱۴۰۲ خواهیم دید) از همین امروز می توانند جهت رفع این مشکل اقدام کنند و نهایتا بهار سال ۱۴۰۱ باید تمام این اهداف به انجام رسیده باشند. پر واضح است که هرچقدر در زمینه گردشگری و راه ها، به راه های بین روستایی و احداث مراکز تفریحی مبادرت ورزیم، تقریبا هیچ نتیجه ای نخواهد داشت تا زمانی که وضعیت راه های اصلی بهبود پیدا کند و مسیر رفت و آمد بین شهر ها به حد استاندارد برسد.
