مائده مطهری‌زاده روزنامه نگار در تمامی جنگ‌های تاریخ، کودکان از بی‌دفاع‌ترین و مظلوم‌ترین قربانیان جنگی به شمار می‌روند. انسان‌های کوچکی که هنوز طعم حقیقی زندگی را نچشیده با مرگ رودررو می‌شوند و این آخرین پرده حیات بر روی کره خاکی، چنان قبیح و کریه برای آنان نمایش داده می‌شود که به سرعت از دنیا و […]
مائده مطهری‌زاده
روزنامه نگار
در تمامی جنگ‌های تاریخ، کودکان از بی‌دفاع‌ترین و مظلوم‌ترین قربانیان جنگی به شمار می‌روند. انسان‌های کوچکی که هنوز طعم حقیقی زندگی را نچشیده با مرگ رودررو می‌شوند و این آخرین پرده حیات بر روی کره خاکی، چنان قبیح و کریه برای آنان نمایش داده می‌شود که به سرعت از دنیا و هرچه در آن هست سیر می‌شوند!
حالا هم جهان با کودکان در صلح نیست و اکنون باید به لیست کودکانی که بر اثر جنگ‌های فرسایشی و فرمایشی در جهان زودتر از موعد، مرگ را در آغوش می‌گیرند، کودکان دیگری را نیز بیفزاییم؛ کودکانی که نه بر اثر جنگ فیزیکی، بلکه در اثر انواع و اقسام کودک آزاری (از آزار جسمی تا روحی و روانی)، مرگ را قبل از ورود به دنیای جدید (دنیای دیگر) به چشم می‌بینند! بشر اکنون در کنار همه خلاقیت‌هایی که در حوزه‌های مختلف از خود به خرج می‌دهد، در راستای ستیزه‌جویی با کودکان، کارهای خلاقانه‌‌تری از قبیل طراحی و تدوین بازی‌های ترسناک و وحشت‌آور برای گروه سنی کودک و نوجوان را در دستور کار قرار داده است. بازی‌های پراسترس و جنون‌آمیزی که از همان لحظه اول کودک را میخکوب خود می‌کند و با پرسیدن سوالاتی بی‌ارتباط با قواعد بازی‌های کودکانه، وی را وادار به پاسخگویی کرده و اینگونه می‌شود که کاربر (کودک) مجبور به پاسخگویی به تمامی سوالات می‌شود.
سوالاتی که بیشتر حکم جاسوسی و ورود غیرقانونی به حریم شخصی افراد را دارد و متاسفانه کودکان از آنجا که کمترین اطلاعاتی در این خصوص دارند، به راحتی به همه پرسش‌ها پاسخ گفته و خود را در دام سیاست‌های کثیف این بازی‌سازان خبیث می‌اندازند…!
نهنگ آبی
بازی نهنگ آبی، شاید تنها یکی از ده‌ها مورد بازی خطرناک و کشنده‌ای بود که در میان کودکان و نوجوانان کشورهای جهان (اغلب کشورهای درحال توسعه و جهان سومی) طرفدارانی برای خود پیدا کرد.
بازی تلخ و رقت‌باری که از ۵۰ مرحله خشن و جنایت‌بار تشکیل می‌شد که کاربران باید بعد از انجام آن عمل تهدیدآمیز همچون (کشیدن یک نهنگ با تیغ بر روی دست خود، بریدن لب، تماشای فیلم‌های ترسناک در نیمه‌های شب و…) عکس افعال زشت خود را برای مدیران برنامه می‌فرستادند تا پس از گرفتن تایید، خود را برای رسیدن به مرحله آخر یعنی پرت کردن از بلندی و پایان دادن به زندگی زیبای خود آماده کنند!
متاسفانه این بازی خوفناک، در ایران نیز کودکان و نوجوانانی را به خود مشغول کرده و شوربختانه عده معدودی از آنها نیز با رسیدن به مرحله آخر، دست به خودکشی زدند و به جز مواردی که این خودکشی‌ها با دخالت اطرافیان، ناموفق بود، با نهایت تاسف در برخی موارد دیگر نیز منجر به فوت کاربر (کودک یا نوجوان) شد!
بازی کثیفی که گفته می‌شد، در سال ۲۰۱۳ و توسط یک نوجوان روسی ۲۲ ساله به نام «فیلیپ بودیکین» طراحی شده بود.
در بازجویی‌هایی که پس از دستگیری این فرد توسط پلیس روسیه انجام گرفت، روشن شد که او سردسته گروهی است که نوجوانان را در اینترنت به خودکشی تشویق می‌کند. او در بازجویی گفت که می‌خواسته جهان را از زباله‌های بیولوژیکی (انسان‌های کم‌ارزش) پاک کند و این امر، خود نشان از اوج روان‌پریشی این فرد داشت.
مریم، ساخته دست عربستان سعودی
و حالا بعد از بازی شوم نهنگ آبی، بازی مخاطره‌آمیز و نگران‌کننده مریم نیز که ساخته دست عربستان سعودی است، به بازار آمده و متاسفانه در ایران نیز مخاطبانی برای خود یافته است.
هرچند به گفته کارشناسان این بازی چون بازی نهنگ آبی مستقیما به سراغ کاربر نمی‌رود و از او نمی‌خواهد که به اطرافیان یا خودش صدمه بزند بلکه در این بازی برای کاربر فضایی پر از ترس و وحشت ایجاد کرده و اینقدر این فضا سنگین است که کاربر خود مجاب به انجام کارهای خطرناک می‌شود.
این بازی در مواردی نیز باعث خودکشی شده است مانند خبری که چند روز گذشته در کانال‌ها و فضای مجازی همدان مبنی بر مرگ یک جوان در یکی از شهرستان‌ها بر اثر این بازی منتشر شد.
تحلیل‌های روانشناختی این بازی نشان می‌دهد که این بازی، با در دست گرفتن روان کاربر، از طریقNeuro-Linguistic Programming برنامه‌ریزی عصبى- کلامى، (یک دانش روانشناسی که هرکسی به واسطه قدرت کلام می‌تواند بر سیستم عصبی تأثیر بگذارد و ذهن خود یا دیگرى را برنامه‌ریزی کند!) یک سری القائات خطرناکی را در یک فضای کاملا ترسناک و خوف‌انگیز به او وارد می‌کند که در موارد بسیار حاد، موجب آسیب رساندن جدی فرد به خود و یا دیگران نیز می‌شود.
یک استاد دانشگاه در این باره می‌گوید: بازی «مریم» که ساخته عربستان سعودی است و برنامه‌نویسان آن وهابی هستند، بدون محدودیت دانلود می‌شود، داستان یک دختر ۹ ساله جنگ‌زده به زبان عربی است.
او اشاره می‌کند: این بازی هم در قالب یک ویروس است و تا زمانی که کاربر این اطلاعات را وارد نکند، اجازه بازی به او داده نخواهد شد.
این استاد دانشگاه ادامه می‌دهد: در این بازی از کاربر خواسته می‌شود که اطلاعات شخصی خود را دقیق وارد کند و حتی کاربر باید جی.پی.اس خود را روشن کند. حالا اگر کسی اطلاعات خود را اشتباه وارد کند می‌تواند وارد بازی شود اما چون این بازی یک ویروس است و دسترسی‌های مختلفی را در گوشی کاربر در ابتدا درخواست کرده می‌تواند به اطلاعات واقعی تا حد زیادی دست پیدا کند و متوجه کار کاربر می‌شود، برای مرحله بعد دیگر اجازه بازی نداده و از او می‌خواهد اطلاعات را درست وارد کند.
امارات متحده عربی هم مخالف است
نکته عجیب ماجرا اینجاست که حتی کشور امارات متحده عربی نیز که در بسیاری از سیاست‌گذاری‌های داخلی و خارجی خود رهرو عربستان سعودی است، به خانواده‌ها هشدار داده است که نگذارند کودکان‌شان در دام این بازی خطرناک بیفتند.
سرهنگ عبید صالح حسن، یکی از متخصصان فناوری اطلاعات در پلیس شارجه، معتقد است که این اطلاعات می‌تواند توسط طرف‌های دیگر برای «فیشینگ، سرقت و یا اخاذی مورد استفاده قرار گیرد».
مریم، در واقع در اطراف یک کودک گمشده متولد می‌شود که بازیکنان باید به او کمک کنند تا خانه خود را پیدا کند.
اما به غیر از ترس و اضطراب شدیدی که در لحظه به لحظه بازی حکمفرماست، در طول بازی، نیز از بازیکنان خواسته می‌شود، که به سوالاتی همانند:« خانه شما کجاست» و «حساب فیس بوک شما چیست» و پرسش‌های محرمانه‌ای از این دست پاسخ گویند.
این بازی مرگبار، در واقع یک برنامه جاسوسی حرفه‌ای است که به محض نصب و راه‌اندازی و ورود به مراحل بازی، به تمامی اطلاعات کاربر، از جمله گالری عکس‌ها، اطلاعات موجود در حافظه گوشی، دسترسی پیدا کرده و حتی قادر به هک کردن دستگاه نیز میباشد.
و همه اینها در حالی‌ست که سلمان هارگری (طراح اصلی این بازی منحوس) خود را از هر اتهامی مبرا دانسته و هدف اصلی خود برای طراحی چنین بازی پلیدی را تنها و تنها سرگرمی عنوان کرده است!
جمع‌بندی
این موج خروشان مرگبار در حالی کشورهای در حال توسعه و به‌ویژه خاورمیانه را فراگرفته است که از قضا این مناطق از گذشته تا حال دارای فرهنگ و آداب و سنن و خرده‌فرهنگ‌هایی غنی بوده و همین امر نیز سال‌هاست مایه فخر و مباهات مشرق زمین نسبت به ساکنان غربی زمین بوده است، اما گویا بازی زمانه اکنون طور دیگری رقم خورده است و حالا باید تماشاگر روزهای افول مشرق زمینیان به هر وسیله‌ای باشیم و شاید اگر این شکاف بین نسلی و فاصله میان پیشینیان و نسل‌های امروز اتفاق نمی‌افتاد و کودکان و نوجوانان ما بیش از پیش با فرهنگ غنی خودشان، از جمله بازی‌های بومی و محلی آشنا می‌شدند، اکنون نه از تلفات جانی نهنگ آبی خبری بود و نه از خسارات روانی بازی مریم!
