زهرا رحیمی زمانی که صحبت از حکومت های سلطنتی و پادشاهی می شود، عربستان به عنوان نمونه شرقی و احتمالا انگلستان به عنوان نمونه غربی آن به ذهن خطور می کند. اما تفاوتی اساسی میان حکومت ها در این دو کشور وجود دارد؛ عربستان بر پایه ساختارهای یک پادشاهی مطلق و انگلستان بر اساس ساختارهای […]
زهرا رحیمی
زمانی که صحبت از حکومت های سلطنتی و پادشاهی می شود، عربستان به عنوان نمونه شرقی و احتمالا انگلستان به عنوان نمونه غربی آن به ذهن خطور می کند. اما تفاوتی اساسی میان حکومت ها در این دو کشور وجود دارد؛ عربستان بر پایه ساختارهای یک پادشاهی مطلق و انگلستان بر اساس ساختارهای پادشاهی مشروطه اداره می شوند. به طور کلی حکومت های پادشاهی بر دو قسم هستند؛ پادشاهی مطلق که در آن، پادشاه به عنوان یگانه قدرت سیاسی کشور عمل می کند و اختیاراتش توسط هیچ قانونی محدود نشده و می تواند هرآنچه تمایل دارد را به انجام برساند، و پادشاهی مشروطه که در آن، فعالیت های پادشاه به واسطه شروطی که در قانون اساسی کشور ذکر شده، محدود می شود. در میان تمام کشورهای جهان ۳۹ کشور دارای حکومت پادشاهی مشروطه هستند و از میان آنها می توان به انگلستان، دانمارک، سوئد، نروژ، لوکزامبورگ، اسپانیا، بحرین، بلژیک، تایلند، تونگا، کامبوج، لیختن اشتاین، مالزی، موناکو، هلند، اردن، کویت، بوتان و ژاپن اشاره کرد. به طور کلی می توان سیستم پادشاهی مشروطه را یک شیوه حکومت دموکراتیک خواند که به هیچ وجه استبدادی نیست و مردم و گروه های مختلف سیاسی در آن از آزادی بیان و فعالیت کامل برخوردارند و این نوع از حکومت، تفاوت بسیاری با پادشاهی سنتی دارد که در آن شاه یکه سوار و همه کاره کشور است.
