کتاب «هیچ دوستی جز کوه‌ها» نوشته بهروز بوچانی، نویسنده کرد ایرانی، جایزه ملی بیوگرافی استرالیا را هم به فهرست جوایز خود اضافه کرد. بوچانی بیش از شش سال است در بازداشتگاه پناهجویان در جزیره مانوس زندانی است. او کتاب را با پیامک‌هایی که با واتس‌اپ برای دوستش امید توفیقیان می‌فرستاد نوشته و توفیقیان آن را […]
کتاب «هیچ دوستی جز کوه‌ها» نوشته بهروز بوچانی، نویسنده کرد ایرانی، جایزه ملی بیوگرافی استرالیا را هم به فهرست جوایز خود اضافه کرد.
بوچانی بیش از شش سال است در بازداشتگاه پناهجویان در جزیره مانوس زندانی است. او کتاب را با پیامک‌هایی که با واتس‌اپ برای دوستش امید توفیقیان می‌فرستاد نوشته و توفیقیان آن را از فارسی به انگلیسی ترجمه کرده است.
هیچ دوستی جز کوه‌ها، پیش از این جایزه «ویکتورین پرمیر» مهمترین جایزه ادبی استرالیا (١٢٥ هزار دلار)، جایزه ادبی نیو سات ویلز پرمیر (١٠ هزار دلار) و جایزه صنعت کتاب استرالیا را هم به دست آورده است. این جایزه ٢٥ هزار دلاری در کتابخانه مرکزی ایالت نیو سات ویلز به بوچانی اهدا شد. هیچ دوستی جز کوه‌ها داستان زندگی خود بوچانی است که مجبور به فرار از ایران می‌شود و به اندونزی می‌رود تا خود را به استرالیا برساند. او دو بار سعی می‌کند با قایق از اندونزی به استرالیا برود، بار اول قایق غرق می‌شود و ماهیگیران اندونزیایی نجاتش می‌دهند. بار دوم نیروی دریایی استرالیا او و ٧٥ پناهجوی دیگر را دستگیر می‌کند و آنها را به بازداشتگاهی در جزیره مانوس می‌برد. جزیره مانوس متعلق به پاپوآ گینه نو است اما استرالیا از سال ٢٠١٣ از آن به عنوان بازداشتگاه پناهجویانی استفاده می‌کند که سعی می‌کنند به استرالیا بروند. شرحی که بهروز بوچانی از این بازداشتگاه می‌دهد مملو است از نقض حقوق انسانی، زیر نظر بودن مدام، بی‌رحمی و شکنجه سازمان‌یافته.
بوچانی می‌گوید با نوشتن این کتاب تصویری از خود ارائه کرده که بتواند در شرایط این بازداشتگاه عزت و هویت انسانی‌اش را حفظ کند، تصوری که کاملا در تضاد با آن چیزی است که «سیستم» از او ارائه می‌کند. دولت استرالیا به آقای بوچانی اجازه خروج از بازداشتگاه مانوس و ورود به خاک استرالیا را نمی‌دهد.
آفريدگار مشهورترين گربه مجازی
۱۲ اوت ۱۸۸۷: ۱۳۲ سال پيش در چنين روزی اروين شرودينگر در وين پايتخت اتريش زاده شد. او از بنیانگذاران فیزیک کوانتومی یا ذرات به شمار می‌آید. مادر اروين شرودينگر از خانواده فرهيخته و پدرش استاد گياه‌شناسی بود.
۳۳ ساله بود كه تدريس در چندين دانشگاه آلمان را آغاز كرد تا اينكه به زوريخ رفت و در آنجا بر كرسی استادی فيزيک نظری كه پيشتر اینشتین جا گرفته بود نشست و «معادله شرودينگر» را طرح كرد و پايه «مكانيک موجی» شاخه‌ای از مكانيک كوانتومی را ريخت كه بر پايه آن دگرگونی‌های حالات سيستم‌های مكانيک كوانتومی (اتم‌ها و زيرـاتم‌ها) بر اثر گذشت زمان توصيف می‌شود. برای نمونه دانشمندان به كمک اين معادله به جزئيات و خاصيت‌های اتم هيدروژن كه بعدها به كار نيروگاه‌های اتمی آمد، پی بردند.
۴۶ ساله بود كه جايزه نوبل را به همراه همكار بريتانيايی‌اش پل ديراک گرفت و ۴۸ ساله بود كه با طرح «گربه شرودينگر» ويژگی‌های غير مترقبه و متضاد جهان ذرات با ويژگی‌های ماده در حالت عادی را برای همگان تشريح و اظهار كرد كه نبايد و نمی‌توان جهان ذرات اتمی را با جهان فيزيک كلاسيک در هم آميخت:
ذرات اتمی به گربه‌ای در جعبه دربسته‌ای می‌مانند كه در آن حسگری ممكن است با به حركت درآوردن چكشی به شيشه سيانور كنار گربه بزند و او را بكشد. پس از يک ساعت گربه ۵۰ درصد مرده و ۵۰ درصد زنده است. فرق ذرات اتمی با مواد بزرگ عادی در اين است كه به محض نگريستن به گربه، او حالتش را عوض می‌كند: اگر زنده باشد می‌ميرد و اگر مرده باشد زنده می‌شود.
او با آوردن «گربه، سيانور، چكش و حسگر و اتم» جهان دانش‌ها يعنی زيست‌شناسی، شيمی، تكنيک و فيزيک را در مثال خود گرد هم آورد تا ثابت كند اصل عليت در رابطه با ذرات اتمی با اصل عليت در جهان عادی درهم‌آميختنی نيستند و هر كدام جا و ويژگی خود را دارند. شرودينگر در زمان نازی‌ها مطرود و شهروند ايرلند شد ولی پس از بازنشستگی از تدريس در دابلين پايتخت ايرلند به زادگاهش بازگشت. از ماندگارترين آثار او كتاب «حيات چيست» است كه توسط محمدنبی سربلوكی به فارسی ترجمه و در مشهد چاپ شده است. اروين شرودينگر در ۷۳ سالگی در زادگاهش درگذشت.
