مرتضی احمدی را بیشتر به عنوان دوبلور کارتون‌های معروف و برخی فیلم‌های سینمایی کمدی و بازیگر رادیو می‌شناسند، اما او در یک دهه آخر عمرش همتی را صرف کرد تا ثابت کند در حافظه شنیداری‌اش گنجینه‌هایی پنهان دارد که دوبلوری و صداپیشگی فرع بر آن است. اگر از جعفر شهری به عنوان نویسنده و […]
مرتضی احمدی را بیشتر به عنوان دوبلور کارتون‌های معروف و برخی فیلم‌های سینمایی کمدی و بازیگر رادیو می‌شناسند، اما او در یک دهه آخر عمرش همتی را صرف کرد تا ثابت کند در حافظه شنیداری‌اش گنجینه‌هایی پنهان دارد که دوبلوری و صداپیشگی فرع بر آن است.
اگر از جعفر شهری به عنوان نویسنده و مولف کتاب تهران قدیم عبور کنیم، دو تن باقی می‌مانند که در شناخت گوشه‌های دیگری از فرهنگ عامیانه تهران قدیم تلاش‌های فراوانی صورت دادند. «اسماعیل خان مهرتاش» با آموزشگاه «جامعه باربد» که علاوه بر ردیف‌دانی و آموزش ردیف آوازی مکتب تهران، دستی چیره در آوازهای کوچه باغی داشت.اوبه شاگردانش علاوه بر آموزش موسیقی، پیش‌پرده خوانی و برخی ترانه‌های ضربی و عامیانه تهران قدیم را آموزش داد. نفر دوم مرتضی احمدی است که چه در نوشتن آنچه در حافظه از تهران قدیم داشت و چه در اجرای برخی ترانه‌های عامیانه تلاشی اثرگذار صورت داد. مهمترین وجه مشترک این دو در ثبت و ضبط برخی ضربی‌ها و ترانه‌های عامیانه بود. آثار مهرتاش را شاگرد او محمد منتشری در آلبوم هفت سین و برخی ترانه‌های کوچه باغی منتشر کرد و کارهای مرتضی احمدی را خودش در آلبوم‌هایی با عنوان صدای تهرون قدیم یک و دو و برخی آثار دیگر.
مرتضی احمدی (زاده۱۰ آبان ماه ۱۳۰۳ تهران، درگذشته ۳۰ آذر ۱۳۹۳ تهران) بازیگر سینما و تلویزیون، صداپیشه و خواننده اهل ایران بود. به نوشته علی شیرازی او در چهار عرصه «سینما، تلویزیون، رادیو و تئاتر» بازیگری صاحب سبک، در هنر دوبلاژ گوینده‌ای با یک صدای خاص و منحصربه‌فرد و نیز یادآور عصر طلایی دوبله در کشورمان بود. در نگارش کتاب‌هایش نیز نویسنده‌ای یکّه، خوش‌قلم و توانا نشان می‌داد. کتاب‌هایی که هر یک برآمده و چکیده‌ای از سالها پرسه زدن و جدیت در یکی از عرصه‌های مورد علاقه و فعالیتش بودند. در هنر آواز و موسیقی نیز یکی از معدود خوانندگان سبک بیات تهران بود، به علاوه اینکه نام و صدایش در زمره انگشت‌شمار پیش‌پرده خوانان قدیم برده می‌شد. او کسی بود که از هر انگشتش هنری در حد کمال یا دست‌کم نزدیک به کمال‌یافتگی می‌بارید و خالق گنجینه‌ای از چند هنر گوناگون به‌شمار می‌رفت. مرتضی احمدی در ساعت ۱۱:۰۰ صبح روز ۳۰ آذر سال ۱۳۹۳ در ۹۰ سالگی به دلیل مشکل ریوی و کهولت سن در منزلش در تهران درگذشت.
آموزگار مثبت‌انديشی و انگيزه درمانی
۱ نوامبر ۱۸۸۸: ۱۳۰ سال پيش، در چنين روزی دِيل كارنِگی با نام خانوادگی «كارناگی» در روستای مِريويل ايالت ميسوری آمريكا زاده شد. “آیین دوست‌‌یابی«اش سالها از پرفروش‌ترین کتاب‌‌‌‌‌‌های آمریکا و اروپا بود. ۲۳ ساله بود كه زادگاهش را به سوی ابرشهر نيويورک ترک گفت، ولی آنجا هم نخست كار پردرآمدی نصيبش نشد و بارها از «سوسک‌های آپارتمان خيابان ۵۶” شكايت کرد. می‌گفت در آموزشگاه هنرپيشگی دريافته كه مديريت و رهبری نصيب كسی می‌شود كه به خود باور داشته باشد و از بيان ديدگاه‌های خود در جمع نترسد.
۲۴ ساله بود كه توانست يک سلسله كلاس‌های فن سخنرانی در نهاد جوانان مسيحی برگزار كند. رفته رفته به تعداد اين كلاس‌ها افزود. دیل نام خانوادگی خود را تغییر داد تا مشابه نام اندرو كارنِگی سازنده تالار بزرگ و پرآوازه شهر نيويورک «كارنِگی هال» باشد و از آن پس، به جای كارناگی او را كارنِگی می‌نامیدند.
۴۹ ساله بود كه نخستين كتابش «آيين دوستيابی» را منتشر كرد و از آن پس اين كتاب و آثار ديگرش در صدر پرفروش‌ترين كتاب‌ها قرار گرفتند. آثار كارنِگی كه بيشتر طرف توجه بازرگانان، فروشندگان و مديران شركت‌ها و نهادهای اقتصادی و اجتماعی‌اند، تا كنون بيش از ۶۰ ميليون نسخه و به ۳۸ زبان چاپ و منتشر شده‌اند. كارنِگی راه موفقيت را در تأثيرگذاری بی‌رحمانه بر ديگران می‌دانست.
منتقدان كارنِگی می‌گويند كه او طوری از موفقيت حرف می‌‌‌‌زند كه گويی مقصر ورشكستگی و ناکامی هميشه خود فرد است و جامعه و محيط هيچ نقشی در اين ميان ندارند. دِيل كارنِگی در ۶۶ سالگی در فورِست‌هيل نيويورک درگذشت.
