لوبس، هفته نامه چپگرای فرانسه، نوشته است که امروز قدرتهای بزرگ جهان در صحنه قاره آسیا با یکدیگر رقابت می‌کنند و در آینده نیز چنین خواهد بود. توازن اقتصادی و استراتژیک تا حد زیادی بهم خورده است و پبامدهای آن مدت‌ها دوام خواهد داشت. بر اساس گزارش مجمع جهانی اقتصاد (داوس)، کشورهای آسیایی در سال […]
لوبس، هفته نامه چپگرای فرانسه، نوشته است که امروز قدرتهای بزرگ جهان در صحنه قاره آسیا با یکدیگر رقابت می‌کنند و در آینده نیز چنین خواهد بود. توازن اقتصادی و استراتژیک تا حد زیادی بهم خورده است و پبامدهای آن مدت‌ها دوام خواهد داشت.
بر اساس گزارش مجمع جهانی اقتصاد (داوس)، کشورهای آسیایی در سال ۲۰۲۰ میلادی از لحاظ قدرت اقتصادی بر دیگر کشورها پیشی خواهند گرفت. علاوه بر چین و هند دو غول اقتصادی قاره آسیا که تا سی یا چهل سال پیش فاقد قدرت اقتصادی چشمگیری بودند، کره جنوبی نیز توانسته است از زیر بار مصائب جنگ ویرانگری که داشت، کمر راست کند و چنان پیشرفتی در زمینه صنعتی داشته باشد که دولت آن اینک از سازمان تجارت جهانی بخواهد دیگر «کشوری در حال توسعه» خوانده نشود.
در ادامه مقاله لوبس آمده است که پیشرفت اقتصادی این نقطه از جهان ما را دیگر غافلگیر نخواهد کرد. ما به اندازه کافی وقت داشتیم که با آن بسازیم حتی اگر قادر به پیش‌بینی آن نبودیم. اما جدای از آن اکنون در قرن بیست و یکم رقابت‌های استراتژیک و زورآزمایی قدرتهای بزرگ است که در این منطقه از جهان یعنی در قلب آب‌های اقیانوس هند و آب‌های غرب و مرکز اقیانوس آرام شکل می‌گیرد. همه کشورها در این نقطه در حال ایفای نقشی هستند. فرانسه نیز همچون آمریکا در آنجا قدرتمند شده است اما به موازات و مستقل از آن، استراتژی خود را پیاده میکند. از نشانه‌های این امر افزایش تخصیص بودجه نظامی به منطقه “هند-آرام” است، بودجه‌ای بیش از بودجه تخصیصی به خاورمیانه!
به همین دلیل است که ولادیمیر پوتین، رئیس جمهوری روسیه، به تازگی افشا کرد که این کشور با چین همکاری خواهد کرد تا بتواند سیستم هشدار پیشرفته‌ای برای پیش‌بینی حملات موشک‌های قاره‌پیما و حملات موشکی زیردریایی‌ها بسازد.
آمریکا نیز قصد دارد که موشک‌هایی در آسیا بکار ببرد که پیمان منع موشک‌های هسته‌ای میان‌برد استفاده از آنها را قدغن کرده بود. واشنگتن در دوم اوت سال جاری میلادی (۲۰۱۹) رسماَ ازپایبندی به این پیمان انصراف داد.
در پایان مقاله لوبس میخوانیم که کشاکش میان قدرتهای بزرگ در حال افزایش است و هیچکس در جایگاهی قرار ندارد که بتواند پیشنهادی برای پایان دادن به آن بدهد یا لااقل درباره آن فکر کند.
شاید که قرن ما شاهد به قدرت رسیدن کشورهای آسیایی شود اما آیا شاهد صلح و آشتی در جهان هم خواهد بود؟
لوپوئن، هفته نامه راست میانه رو، در مقاله‌ای به نحوه تعقیب و به دام انداختن ابوبکر البغدادی، رهبر داعش پرداخته است. ابوبکر بغدادی روز یکشنبه ۲۷ اکتبر/ ۵ آبان در حمله نیروهای ارتش آمریکا با منفجر کردن جلیقه انتحاریش خود و ۲ فرزندش را کشت.
لوپوئن از قول مورخ نظامی و سرهنگ ارتش فرانسه، میشل گویا*، نوشته است اینکه کسی دست به خودکشی بزند و با این کار باعث مرگ بیگناهان شود تا چند دهه پیش عمل پلید و هولناکی محسوب میشد اما از این پس در نظر اسلام‌گرایان افراطی نشان شهامت خواهد بود. در این مقاله آمده است که وسیم نصر، روزنامه نگار، کارشناس و تحلیلگر گروه‌های جهادگر و اسلامگرای افراطی، نیز می‌گوید که ابوبکر بغدادی در نظر مریدانش با سلاحی در دست کشته شد و هرگز تسلیم نگردید و این موضوع کاملاً با دکترین جهادگران مطابقت دارد.
در سایت اینترنتی هفته نامه اکسپرس می خوانیم که روز یکشنبه ١٢ آبان/ ٣ نوامبر حدود ۶۰۰ نماینده جنبش “جلیقه زردها” در فرانسه در طی مجمعی که در شهر منپلیه* برگزار شد به شرکت در اعتصاب عمومی چندین سندیکا در پنجم دسامبر آینده رﺃی موافق دادند. این سندیکاها در اعتراض به اصلاح قانون بازنشستگی دست اعتصاب خواهند زد.
