اشاره کاوه ایرانی / روزنامه نگار بامداد ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲ بود که رادیو بی بی سی اخبار خود را با این جمله آغاز کرد:«اینجا لندن است و اکنون ساعت دقیقا ۱۲ نیمه شب است». این پیام در حقیقت رمز عملیات آژاکس برای سرنگونی دولت محمد مصدق بود که از رادیو بی.بی.سی پخش شد. پس […]
اشاره
کاوه ایرانی / روزنامه نگار
بامداد ۲۸ مرداد سال ۱۳۳۲ بود که رادیو بی بی سی اخبار خود را با این جمله آغاز کرد:«اینجا لندن است و اکنون ساعت دقیقا ۱۲ نیمه شب است». این پیام در حقیقت رمز عملیات آژاکس برای سرنگونی دولت محمد مصدق بود که از رادیو بی.بی.سی پخش شد. پس از اعلام این رمز بود که صدها اوباش از گوشه و کنار شهر همچون موش هایی که خبر از شیوع طاعون می دهند، به میدان آمده و با ایجاد رعب و وحشت در میان مردم، اولین نقش سیاسی خود را ایفا کردند. از آن زمان به بعد سیاستمداران به کاربرد اراذل و اوباش برای رسیدن به اهداف خود پی برده و بارها از آنان برای پیشبرد اهداف خود استفاده کردند.
به گزارش «جمله» پس از اعلام ناگهانی سهمیه بندی بنزین و ایجاد نارضایتی عمومی نسبت به وضعیت اقتصادی، در حالی که عده زیادی از مردم بر اساس حق مسلم خود بر اساس قانون اساسی سعی داشتند به صورت مسالمت آمیز اعتراض خود را بیان کنند، برخی از عوامل مشکوک با سوء استفاده از این موقعیت، دست به تخریب و آتش زدن اماکن عمومی و بانک ها کردند. بر اساس تصاویر منتشر شده در برخی رسانه ها، عده ای از اراذل و اوباش با ایجاد رعب و وحشت زمینه ناامنی در کشور را فراهم آورده و موجب شدند اعتراضات به حق مردم تبدیل به یک فاجعه ملی شود. با بررسی های بعمل آمده به وضوح مشخص بود که اقدام اوباش در تخریب اماکن عمومی ، ضرب و شتم مردم، تیراندازی به ماموران و یا مردم به طور کامل برنامه ریزی شده و سازمان یافته بوده است. اما با نگاهی به گذشته در می یابیم که حضور سازمان یافته اوباش در میدان و به انحراف کشیدن اعتراضات مردمی و زمینه سازی برای ایجاد شرایط ویژه امنیتی در کشور سابقه ای طولانی دارد. شاید بتوان گفت اولین بار در ۲۸ مرداد سال ۳۲ بود که عناصر کودتا برای برانداختن دولت ملی دکتر مصدق از اراذل و اوباش همچون یک ابزار در خدمت اهداف سیاسی خود بهره بردند. شعبان جعفری در میان لات‌ها و محله‌گردان‌های آن زمان به «شعبان بی‌مخ» و «شعبان درخونگاه» شهرت داشت. در پی کودتای ۲۸ مرداد، وی نقش دست اوّلی در پیروزی خیابانی طرفداران شاه و ارتش در مقابل نیروهای ملّی طرفدار دکتر مصدّق بازی کرد. او و دیگر اوباش تهران به طور کاملا سازمان یافته بیا ایجاد رعب و وحشت زمینه بازگشت شاه به کشور و سقوط دولت ملی را فراهم آوردند. از همان زمان استفاده از پتانسیلی به نام اوباش در شرایط خاص مورد توجه برخی از بازیگردان های سیاسی قرار گرفت. در طی ناآرامی هایی که منجر به انقلاب اسلامی در سال ۵۷ شد نیز، نقش اوباش انکار ناشدنی است. این افراد با هدف ایجاد رعب و وحشت، اقدام به آتش زدن سینماها، بانک ها و بسیاری از اماکن عمومی کردند.
۱۸ تیر ۷۸ و حضور اوباش در شهر
۱۸ تیر ۷۸ و پس از اعتراضات دانشجویی در خصوص توقیف روزنامه سلام و ماجراهای قتل های زنجیره ای نیز، اوباش نقش پر رنگی داشتند. در این ایام اراذل به صورت انسجام یافته با چوب و چماق به جان مردم افتادند و با آتش زدن اماکن عمومی چهره شهر را غبارآلود کردند. در آن سال ها خبری از اینترنت همراه نبود و هنوز کمتر کسی حتی تلفن همراه در اختیار داشت. شبکه های فارسی زبان فعالیت نداشتند و هنوز پدیده ای به نام شبکه های اجتماعی در کشور شناخته شده نبود. با اینحال در کمتر زمان ممکن اعتراضات دانشجویی محدوده دانشگاه تهران تبدیل به مساله امنیت ملی شد. محوطه دانشگاه و کوی دانشگاه به صحنه زد و خورد میان نیروهای امنیتی، دانشجویان و افرادی ناشناس به نام لباس شخصی ها بدل گردید و حادثه کوی دانشگاه به وقوع پیوست. حادثه ای که تا به امروز نیز ابعاد مختلف آن همچنان آشکار نشده است.
انتخابات ۸۸ و آشوبی که یک سال طول کشید
پس از انتخابات سال ۸۸ نیز هنگامی که معترضان تلاش داشتند با راهپیمایی خود تحت عنوان «راهپیمایی سکوت» اعتراض خود را نسبت به نتیجه انتخابات اعلام کنند، ناگهان عده ای ناشناس با حمله به پایگاه بسیج زمینه ایجاد سرکوب شدید دیگر معترضان که تنها با سکوت خود سعی در نشان دادن اعتراضشان را داشتند را فراهم آوردند. این رویه در چند مورد دیگر نیز تکرار شد به نحوی که بسیاری از شهروندان عادی نیز توسط افراد مشکوک مورد اصابت گلوله قرار گرفتند و هرگز ضاربان شناسایی و دستگیر نشدند. تفاوتی که در حوادث سال ۸۸ و ۸۹ با ده سال قبل آن به وضوح دیده می شد، نقش پر رنگ شبکه های فارسی زبان از جمله بی بی سی فارسی بود که همزمان با آغاز رقابت های انتخاباتی فعالیت خود را آغاز کرده بود. در آن سال ها تنها شبکه های اجتماعی فیسبوک و توییتر بودند که بلافاصله از دسترس عموم خارج شدند. سرعت اینترنت کاهش چشمگیری پیدا کرد و به مدتی طولانی ارتباطات تلفن همراه توسط دولت قطع شد. برخی از تحلیلگران اعتقاد داشتند اوباش به صورت سازمان یافته از خارج کشور هدایت می شدند و هدف آنان براندازی نظام در پس اعتراضات سیاسی و مدنی مردم بود. هر چند اعتراضات ۸۸ که از آن به عنوان فتنه ۸۸ یاد می شود نیز پایان یافت اما حضور اراذل و اوباش سازمان یافته همچنان در حوادث بعدی نیز به وضوح مشاهده شد.
حوادث دی ماه ۹۶
دی ماه ۹۶ اعتراضات مردم به وضعیت اقتصادی از مشهد آغاز شد.این اعتراضات ابتدا قرار بود تنها دولت را هدف قرار دهد اما در کمتر زمان ممکن با هدایت تیم های آموزش دیده به یک بحران امنیتی در سراسر کشور بدل شد. در این اعتراضات نیز اوباش سازمان یافته با آتش زدن اماکن عمومی زمینه ایجاد جو امنیتی در کشور را فراهم آوردند و موجب شدند اعتراضات به حق مردم به حاشیه رفته و به فراموشی سپرده شود. در حوادث دی ماه ۹۶ دولت و شورای عالی امنیت ملی تنها به مسدود سازی شبکه های پیام رسان مانند تلگرام بسنده کرده و ارتباطات تلفن همراه نیز برقرار ماند. حوادث دی ماه ۹۶ موجب شد بخشی از مسئولان برای اولین بار حق اعتراض را برای مردم محترم شمارند. هرچند که تا به امروز این بحث از سخن فراتر نرفته و همچنان زمینه اعتراضات مسالمت آمیز مردمی محیا نشده است. به همین دلیل است که هرگاه کوچک ترین تجمع صنفی با شدید ترین برخوردها سرکوب شده و اجازه هیچ گونه اعتراض علنی داده نمی شود. رئیس جمهور پس از حوادث دی ماه ۹۶ با افتخار از عدم قطع اینترنت و تلفن همراه سخن گفت اما در حوادثی که هفته گذشته رخ داد به مدت ۷ روز کل اینترنت کشور خاموش شد تا جایی که بسیاری از شهروندان با مشکلات زیادی مواجه شدند. مسئولان علت قطع اینترنت را مسدودسازی ارتباط لیدرهای اغتشاشگر به سازمان های هدایت کننده خود در خارج از کشور بیان کردند.این در حالی است که اگر به گفته مسئولان امنیتی کشور این شعبان بی مخ های عصر جدید، دستورات خود را از خارج از کشور دریافت می کنند، برای ارتباط با اربابان خود نیازی به اینترنت ندارند چرا که در این مدت شبکه های فارسی زبان ماهواره ای به طور ۲۴ ساعته به موضوع اعتراضات داخل ایران پرداخته بودند و می توانستند حتی به صورت رمز دستورات خود را به اغتشاشگران سازمان یافته ارسال کنند. دوم آنکه سال هاست عناصر سازمان یافته برای ارتباطات خود با خارج از کشور از تلفن های ماهواره ای همچون «تلفن ماهواره ای ثریا» استفاده می کنند و نیازی به شبکه اینترنت داخل کشور ندارند. در نهایت، حضور پر رنگ اراذل و اوباش سازمان یافته در هر اعتراض مردمی حکایت از ارتباط نزدیک میان بازیگردان های سیاسی و عوامل آشوبگر دارد. اراذل و اوباشی که همواره دست به هر جنایتی می زنند تا اهداف اربابان سایه نشین خود را پیش ببرند. اما آنچه مسلم است همه «شعبون بی مخ های دوران» همچون شعبان جعفری، روزی تاریخ مصرفشان به اتمام میرسد و آن روز است که چهره کریه و زشت دشمنان مردم ایران آشکار خواهد شد.
