جای خالی باستانشناسان ایرانی در محوطههای تاریخی ایران فرهنگی و سرزمینهای همجوار ایرانِ امروزی سالهاست احساس میشود؛ سیدمهدی موسوی کوهپر در همایشی این پرسش را مطرح کرد که «چرا باستانشناسان و جوانان ما در افغانستان، پاکستان و عراق در قالب هیاتهای باستانشناسی یا به عنوان باستانشناس مستقل کار پژوهشی انجام نمیدهند؟» او تاکید کرد «باستانشناسی […]
جای خالی باستانشناسان ایرانی در محوطههای تاریخی ایران فرهنگی و سرزمینهای همجوار ایرانِ امروزی سالهاست احساس میشود؛ سیدمهدی موسوی کوهپر در همایشی این پرسش را مطرح کرد که «چرا باستانشناسان و جوانان ما در افغانستان، پاکستان و عراق در قالب هیاتهای باستانشناسی یا به عنوان باستانشناس مستقل کار پژوهشی انجام نمیدهند؟» او تاکید کرد «باستانشناسی ایران باید چنین برنامههایی را در اولویت کارهایش قرار دهد و از باستانشناسانی که فرضیاتی برای کار در این حوزهها دارند، حمایت کند.»
رییس پژوهشکده باستانشناسی این پرسش را اینطور پاسخ میدهد: یکی از برنامههای ما این بود که چنین پروژههایی را در کشورهای همجوار مانند ترکمنستان، عراق و افغانستان عملیاتی کنیم. البته که سابقه حضور باستانشناسان ایرانی را در سالهای گذشته در عمان یا کردستان عراق داشتهایم که به عنوان عضو هیات کاوش به محوطههای تاریخی این کشورها رفتهاند.
روحالله شیرازی اما حضور باستانشناسان در این محوطهها را در حال حاضر به صورت سیستماتیک نمیداند و ادامه میدهد: آنها در گذشته قالب تیمهای مشترکی که نمونههای آن اکنون در ایران اجرایی میشود، فعالیت داشتهاند. شیرازی با تاکید بر لزوم حضور باستانشناسان ایرانی در محوطههای شاخصِ پایتختِ ایران در دوره ساسانی یعنی «تیسفون در عراقِ امروزی»، بیان میکند: همچنین در محوطههای تاریخی سرزمینهای همجوار دیگر مانند ترکمنستان و افغانستان و همچنین بلوچستان در بخشِ پاکستان هنوز کارهای مشترک زیادی باید انجام شود، حتی تیمهای کاوش فرانسوی در حال حاضر در آن محوطهها کار میکنند، درحالی که ما اطلاعات چندانی از آنها نداریم. رییس پژوهشکده باستانشناسی با بیان اینکه بیشتر محوطههای تاریخی در سرزمینهای همجوار از نظر فرهنگی و گاهنگاری و موارد دیگر نزدیک به محوطههای تاریخی ایران هستند، اظهار میکند: نمیتوان این محوطهها را از یکدیگر تفکیک کرد، بنابراین حضور باستانشناسان ایرانی در این محوطههای تاریخی لازم و مهم است.