مقداد معماریان/ اواخر اسفند ۹۷ آخرین برنامه نود با اجرای عادل فردوسی پور روی آنتن شبکه سه رفت. از آن روز حدود ۹ ماه گذشته و شاید حالا با فاصله گرفتن از جَوِ احساسیِ بوجود آمده در روزها و ماههای ابتدایی، بهتر بتوان در مورد عادل و برنامه اش قضاوت کرد. شاید بیشترین انتقادی که […]
مقداد معماریان/
اواخر اسفند ۹۷ آخرین برنامه نود با اجرای عادل فردوسی پور روی آنتن شبکه سه رفت. از آن روز حدود ۹ ماه گذشته و شاید حالا با فاصله گرفتن از جَوِ احساسیِ بوجود آمده در روزها و ماههای ابتدایی، بهتر بتوان در مورد عادل و برنامه اش قضاوت کرد. شاید بیشترین انتقادی که به فردوسی پور میشد، این بود که به حواشی فوتبال دامن میزند و حتی عده ای معتقد بودند اصلا این نود و فردوسی پور هستند که برای فوتبال حاشیه درست میکنند. جالب است که در این ۹ ماه حواشی فوتبال کم که نشد هیچ، بیشتر هم شده.
آنقدر که نمی‌توان به همه ی آنها در یک یادداشت اشاره کرد و فقط بصورت تیتر وار باید به آن پرداخت. اتفاقات هفته های پایانیِ لیگ هجدهم، جنجال بازی نیمه نهایی جام حذفی، افتضاح فینال جام حذفی در اهواز، رفتن برانکو از پرسپولیس و حواشیِ آن، تاخیر در شروع لیگ نوزدهم ، کشمکش های انتخاب سرمربیان استقلال و پرسپولیس، مرگ کودک خردسال در ورزشگاه آزادی، نتایج ضعیف تیم ملی، آمدن و رفتن مارک ویلموتس، قهر و فسخ یکطرفه استراماچونی و اخراج دنیزلی و…… . اینها فقط گوشه ای از اتفاقات و حواشی فوتبال در این چند ماه است.
اما انتقاد دیگری که به نود و عادل میشد این بود که او مهمانانش(حضوری یا تلفنی) را به چالش میکشد و افراد را در مقابل هم قرار می‌دهد. حال این سوال مطرح است که برنامه های ورزشی دیگر در این چندماه توانسته اند با سیاست مماشات و ریش سفیدی مشکلات فوتبال را کم کنن و اینکه رضایت مخاطبان خود را جلب کنند یا نه؟ دراینکه عادل فردوسی پور و برنامه نود خالی از اشتباه و مشکل نبودند شکی نیست، اما در این مدت ثابت شد که فوتبال ما بالفطره دارای مشکل و حواشی بسیار است و نود تنها جرمش به تصویر کشیدن آنها بود. سیاست مدارا با اشتباهات و قصور مدیران و اهالی فوتبال هم در این چند ماه از سوی صدا و سیما جواب نداد. نه تخلفات کم شد و نه اینکه بینندگان راضی شدند.
مهمترین نکته و مزیت تعطیلی نود در این چندماه این بود که به همه ثابت شود که فردوسی پور باعث و بانیِ حواشی فوتبال نیست او فقط یک تصویر گر و روایت کننده است. روایت کننده ای که تا به جواب و نتیجه نرسد، برعکس دیگران قانع نمی‌شود. در پایان فقط باید اشاره کرد که غیبت عادل، بطور ناخودآگاه او را از تهمتها و اتهامات تبرئه کرد و خطاب به او به جای جمله معروفش که میگفت “چقدر خوبیم ما” باید گفت که عادل جان؛ چقدر خوبه که نیستی.
