گنج‌های سخنگو
گنج‌های سخنگو

  داوود بصیری – نویسنده و ترانه‌سرا/ سفر در زمان از رؤیاهای ریشه‌دار بشری است. همان اندازه که آینده می‌تواند شگفت‌انگیز باشد، بی‌شک سفر در تاریخ گذشتگان هم مملو از رمز و رازهایی است که ذهن انسان مستأصل از هجوم مدرنیته و تکنولوژی را در گریز از این تنگنا به خود مشغول نموده است. موزه‌ها […]

 

داوود بصیری – نویسنده و ترانه‌سرا/

سفر در زمان از رؤیاهای ریشه‌دار بشری است. همان اندازه که آینده می‌تواند شگفت‌انگیز باشد، بی‌شک سفر در تاریخ گذشتگان هم مملو از رمز و رازهایی است که ذهن انسان مستأصل از هجوم مدرنیته و تکنولوژی را در گریز از این تنگنا به خود مشغول نموده است. موزه‌ها با قلبی آکنده از راز و رمزهای باستانی و انسانی، رؤیای به حقیقت پیوسته مردمی هستند که تشنه توسل به ریشه‌های خود در مواجهه با غرقاب تهاجم فرهنگی هستند. به این بهانه، همراه و هم‌نگاه به کنکاش خواهیم پرداخت تا ببینیم بضاعت استان کهن مازندران در این مقوله در چه حال و روزی است.

موزه ساری:
سردار جلیل از سپه‌سالاران ارتش در اواخر عهد قاجار، بنای عمارت کلبادی را برای فرزندش امیر نصرت ساخت. موزه هنرهای سنتی، صنایع‌دستی و باستان‌شناسی عمارت تاریخی کلبادی شهر ساری از سا ل ۱۳۸۸ آغاز به کار کرده است. بنایی که خود جزئی از میراث ثبت‌شده فرهنگی پایتخت بهارنارنج است. سازه اصلی این عمارت اربابی در قالب دو سقف و یک سرداب بنا نهاده شده که هر طبقه برای خود یک شاه‌نشین و اشکوبه‌هایی در طرفین دارد و بام آن به‌صورت شیروانی و سفال پوش می‌باشد. شاه‌نشین طبقه دوم با ارسی و پنجره‌های گره چینی شده، فوق‌العاده چشم‌نواز است. اشیاء باستانی این موزه با ۷۰۰۰ سال قدمت در تنوع مصنوعات سفالین، فلزی، شیشه‌ای و سنگی از دوران پیش از تاریخ ایران تا اواخر دوره قاجار، راوی فرهنگ و گذشته ایران و مازندران است.

موزه بابل:
ساختمان قدیمی بلدیه بابل هم‌اکنون صاحب گنجینه‌ای با آثاری متنوع از دوره پیش از تاریخ و دوران اسلامی است. ظرفی سفالی متعلق به هزاره پنجم پیش از میلاد و سفال‌های منقوش هزاره چهارم و سوم پیش از میلاد از تپه حصار دامغان، سیلک کاشان و شوش است. مجسمه‌های سفالی، جنگ‌افزارهای مفرغی، ظروف سنگی به جای مانده از اواخر هزاره دوم و اوایل هزاره اول پیش از میلاد تا دوران پارت و ساسانی و زیورآلات دوران تاریخی، ظروف و تزئینات دوران اسلامی و نیز مسکوکات سیمین و زرین از دیگر دیدنی‌های این بخش هستند. قدمت بنای این موزه به دوره پهلوی اول بازمی‌گردد.

موزه تاریخی آمل:
پیشینه اشیای باستانی آن با آثاری از جنس سفال، فلز، سنگ و شیشه به هزاره سوم پیش از میلاد بازمی‌گردد و گوناگونی در آن تا اواخر عهد قجر مشاهده می‌گردد. سفال‌های اثر آهن از هزاره اول پیش از میلاد طی کاوش‌هایی در آبادی قلعه‌کش آمل کشف و به این موزه منتقل شده است. از بخش‌های هیجان‌انگیز این موزه، ویترین مسکوکات است. سکه‌هایی مربوط به ادوار سلوکی، اشکانی، ساسانی و دوره‌های مختلف اسلامی تا قاجار که تاریخ مصوری از خط، آداب و رسوم کهن، آرایش صورت و نوع پوشش شاهان را در بطن خود نهان دارد. کاشی‌های مقبره سلطان شهاب‌الدین سهروردی را هم می‌توان در این موزه مشاهده کرد.

موزه مردم‌شناسی آلاشت:
این موزه واقع در کتاب‌خانه عمومی شهر آلاشت است که از سال ۸۸ به موزه تبدیل شده ‌است.

موزه نیما:
خانه سریولی و رؤیاهای نیما در یوش اکنون به موزه تبدیل شده‌است و برخی عکس‌ها و وسایل شخصی پدر شعر نوی فارسی را در آن می‌توان مشاهده کرد؛ وسایلی مانند عینک و قلم و لباس و کفش و چراغ پیه‌سوزش.

موزه دریایی مازندران:
بازدید این موزه برای عموم آزاد نیست. در این مکان ماکت‌های مختلفی از کشتی‌های قدیمی و تاریخی وجود دارد، کشتی‌هایی که دیدن آن‌ها اکنون دیگر رؤیا شده و برای مراجعین شگفت‌انگیز است. در بخشی دیگر از این نمایشگاه، تصاویری شامل نمایی از بندر نوشهر، اعضای گارد بندر، عکسی از تیم تجسس و نجات بندر، تصویر قدیمی جمعی از کارکنان گارد، موتورخانه برق، دستگاه پرس تعمیرگاه، اولین ساختمان اداری بندر، تخلیه بار از شناور و مراحل ساخت بندر در گستره‌ای از سال ۱۳۰۹ تا ۱۳۱۸ به نمایش درآمده است.

موزه‌های روستایی مازندران:
در حاشیه مجموعه گردشگری و فرهنگی کندلوس، درب بزرگ چوبی موزه همواره در تمام روزهای سال به روی فرهنگ دوستان باز است. مجموعه‌ای از ابزار و مصنوعات روستایی که دست‌به‌دست تاریخ را سیر کرده و در این مکان به میهمانی تماشای چشمان کنجکاو گردشگران می‌روند.
شکی نیست که این کیفیت و کمیت از زیرساخت و ارائه تاریخ کهن مازندران به هیچ وجه در شأن این استان و مسئولان دلسوزش نیست و بی‌گمان با این رویه حق مطلب آن‌طور که باید، ادا نخواهد گشت. به امید اینکه با تغییر اولویت‌های احتمالی مسئولین عالی‌رتبه استان، نگاه متعهدانه‌تری نسبت به میراث فرهنگی مازندران و عملکرد عمل‌گرایانه‌تری در ارائه خدمت به مردم وجود داشته باشد.