در هفته‌های اخیر، موضوع ایران بار دیگر بر صدر اخبار رسانه‌ها برگشته است. از ترور(سردار شهید) قاسم سلیمانی گرفته تا انتقام موشکی ایران و کشته شدن ۱۷۶ نفر از مسافران هواپیمایی اوکراین، جهان منتظر بود که هر لحظه جنگی بین دو طرف در بگیرد. در حالی که ایرانی-آمریکایی‌ها به دلیل این تنش‌ها در […]
در هفته‌های اخیر، موضوع ایران بار دیگر بر صدر اخبار رسانه‌ها برگشته است. از ترور(سردار شهید) قاسم سلیمانی گرفته تا انتقام موشکی ایران و کشته شدن ۱۷۶ نفر از مسافران هواپیمایی اوکراین، جهان منتظر بود که هر لحظه جنگی بین دو طرف در بگیرد. در حالی که ایرانی-آمریکایی‌ها به دلیل این تنش‌ها در مرز بازرسی می‌شدند فضا روز به روز پر تنش‌تر می‌شد، با تشدید این تنش‌ها غالباً همه ما در جامعه ایرانی- آمریکایی‌ها این سؤال را از خودمان می‌پرسیدیم، شما در این وضعیت چه احساسی دارید؟
نظرات هیچ فرد یا سازمانی نمی‌تواند بیانگر عقاید کل یک جامعه باشد. ایرانیان آمریکایی یکپارچه نیستند، آنها یک گروه متنوع با پیشینه‌های مختلف اقتصادی، اجتماعی، مذهبی و سیاسی هستند. نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که اکثریت این جامعه از جنگ با ایران و سیاست‌های ترامپ از جمله ممنوع کردن ورود ایرانی‌ها حمایت نمی‌کنند. نباید در این باره تعجب کرد چرا که در واقع این نظرات اکثریت آمریکایی‌ها هم هست.
وقتی رئیس جمهور در اظهاراتی جنجالی تهدید کرده ۵۲ مکان فرهنگی ایرانی را بمباران می‌کند، دیگرانی هم خواستار اخراج شهروندان آمریکایی با نگرش سیاسی متضاد و سرکوب گروه‌های مخالف می‌شوند. من همیشه تصور می‌کردم که وقتی آزادی‌های مدنی ایرانی – آمریکایی‌ها با اعمال تبعیض آمیز توسط گمرک و گشت مرزی و بسته شدن حساب‌های بانکی‌شان در معرض خطر قرار بگیرد، همه با وجود اختلاف نظر در مورد رفتار با ایران در اصل برای حاکمیت قانون و در برابر تبعیض‌های غیر قابل توضیح با هم متحد می‌شوند.
جالب است درست همان افرادی که مدعی مبارزه برای دموکراسی و آزادی در ایران هستند، به از بین رفتن پایه‌های دموکراسی در آمریکا بی‌توجهی می‌کنند. در یک نظام سیاسی دموکراتیک به افراد و گروه‌ها این فضا داده می شود تا بتوانند نظرات خود را بدون هیچ مشکلی به اشتراک بگذارند. سپس مردم نیز متعاقبا آزاد هستند که ارزیابی‌های خود را داشته و با این نظارت موافقت یا مخالفت کنند. ما باید این امکان را داشته باشیم تا بدون ترس از از زندان و شکنجه و تبعیض نظرات خودمان را ابراز کنیم. این اساسی ترین مؤلفه یک دموکراسی است.
زمان آن رسیده که متوجه شویم که اختلاف ما ایرانی- آمریکایی‌ها با خود آمریکایی‌ها بحث لزوما هویتی نیست، بلکه این تنوع در حقیقت هویت آمریکایی ما را مشخص می‌کند. ما به عنوان یک آمریکایی طبق قانون انتظار رفتاری غیر تبعیض آمیز داریم و همچنین به عنوان یک آمریکایی دولت خود را پاسخگوی خواست مردم می‌خواهیم. برای برخی از مهاجران ایرانی به ویژه مهاجران تبعیدی که از ایران گریخته‌اند، ممکن است آمریکا یک میزبان موقت باشد. اما برای بیشتر ایرانی – آمریکایی‌ها، به ویژه کسانی که پس از انقلاب در این کشور متولد شده‌اند، آمریکا خانه‌شان است. ما دموکراسی و آزادی را برای ایران می خواهیم، اما نه به این دلیل که ایران معنای خیلی خاصی برای ما دارد، بلکه به این دلیل که این ارزشهایی است که امروز در خانه آرزوی آن را داریم و معتقدیم که همه مردم جهان سزاوار آن هستند.
با وجود تفاوت‌ها، جامعه ایرانی و آمریکایی‌ها به اندازه‌ای که به نظر می‌رسد تقسیم شده و منفک نیست. آمریکایی‌ها بارها و بارها خواستار راه حل‌های دیپلماتیک برای پایان دادن به جنگ‌های بی پایان بوده‌اند و برای برقراری برابری قرن‌ها خستگی ناپذیر کار کرده‌اند. به یاد داشته باشید که علی رغم اقدامات تفرقه انگیز دوران ترامپ، وی هنوز رای نزدیک به ۳ میلیون را از دست داده است. شاید عادلانه باشد که بگوییم افرادی که صدایشان بلند و پرخاشگرانه است دقیقاً به دلیل این است که آنها از ضعف خودشان آگاه هستند. از نظر ما همه انسان‌ها توسط خالق برابر آفریده شده‌اند، بنابراین حق دارند در شرایطی برابر زندگی کنند.
