واقعیت این است که مردم در این سال‌ها فشارهای زیادی را متحمل شدند که چنین چنین وضعیتی به هیچ وجه قابل قبول نبود و به همین دلیل دولت همه تلاش‌هایش را باید به کار بگیرد تا آرامش مالی را به جامعه تزریق کند. شعار اصلی مسعود پزشکیان در انتخابات چیزی جز این نبود که « باید دعواها را تمام کنیم» بود. حالا که دولت چهاردهم با ریاست پزشکیان رسماً آغاز به کار کرده است، توقع عمومی این است که همه ارکان دولت بنا را بر تعامل با ارگانها و دستگاه های دیگر بگذارند تا هم از هدررفت توان مدیریت داخلی جلوگیری شود و هم اینکه تمام انرژی دولت صرف اجرای برنامه‌های تعیین شده شود تا مشکلات یکی پس از دیگری رفع شوند.
نکنه امیدوارکننده که این است که جلسات رأی اعتماد موید این موضوع بود که دولت و مجلس به لطف عقلای دو قوه بنای همکاری و همراهی دارند تا از این طریق در کنار یکدیگر بتوانند شرایط را طوری مدیریت کنند که روز به روز نارسایی‌ها کمتر و امید به اصلاح امور در اذهان عمومی بیشتر شود. در واقع تعامل در فضای داخلی مهمترین مسئله‌ای است که می‌تواند در کارآمدی احتمالی تأثیرگذاری و سهم داشته باشد. تکرار می‌کنم، جامعه روی رابطه مطلوب دولت و مجلس حساب ویژه‌ای باز کرده است.
متاسفانه به دلایل درونی و بیرونی جامعه انواع و اقسام گرفتاری‌ها را در حال تجربه کردن است که این اصلا و ابدا در شأن مردم ایران نیست. پس حالا که با تشکیل دولت جدید شعار وفاق ملی همه‌گیر شده است، فرصت ایده‌آلی به دست آمده تا با انسجام داخلی، سیستم مدیریتی از آمادگی بالایی برای رفع و رجوع مشکلات داشته باشد. پس می‌توانیم بگوییم، امید به اصلاح و زندگی بهتر شدت گرفته است.
البته قابل کتمان نیست که دولت چهاردهم راه بسیار و پر فراز و نشیبی را پیش روی خود می‌بیند. یعنی هم موانع متعهد خارجی به واسطه اصرار بر ایران هراسی دشمنان اجازه فعالیت در آرامش کامل را از دولت سلب می‌کند و هم برخی مسائل داخلی و همچنین محدودیت‌های بودجه‌ای کار را برای پزشکیان و دولتش سخت می‌کند. به همین دلیل جامعه باید به دولتی که به تازگی روی کار آمده است، فرصت کافی بدهد. در پایان باید ابراز امیدواری کرد، تندروها نتوانند شرایط را برای افراط و تفریط مهیا ببینند تا دولت، مجلس و دستگاهای دیگر بتوانند در مسیر خدمت به مردم در آرامش به فکر فعالیت باشند.
