جمله – گروه اقتصادی: از پیوستن جمهوری اسلامی به پیمان شانگهای ماه‌ها می گذرد. پیمانی که دولت سیزدهم مدعی بود قرار است ایران را وارد تجارت منطقه ای کند و جای خالی سرمایه گذاری خارجی از سوی غرب را پر کرده و همچنین به مقاصد اصلی صادرات کالاهای ایرانی بدل شود. این الحاق با چنان […]
جمله – گروه اقتصادی: از پیوستن جمهوری اسلامی به پیمان شانگهای ماه‌ها می گذرد. پیمانی که دولت سیزدهم مدعی بود قرار است ایران را وارد تجارت منطقه ای کند و جای خالی سرمایه گذاری خارجی از سوی غرب را پر کرده و همچنین به مقاصد اصلی صادرات کالاهای ایرانی بدل شود. این الحاق با چنان آب و تابی از سوی رسانه های مختلف هوادار دولت به خصوص رسانه ملی پخش شد که برخی از مردم فکر کردند دیگر کار تمام شده و شرکای جدید و پولداری پدید آمده که می تواند به توسعه درآمد ارزی، گردشگری و روابط اجتماعی و فرهنگی کشور کمک کند.
اما تنها چند ماه زمان لازم بود تا مشخص شود کشوری که از مدیریت ضعیف داخلی، نارضایتی عمومی و ناامیدی طبقه متوسط رنج می برد نمی تواند قدم های بزرگی در عرصه خارجی بردارد. به علاوه اینکه چینی ها در سفری به عربستان و حضور در اجلاس اعراب تمام قد پشت آنها ایستادند و ضمن انتقاد از سیاست های منطقه ای ایران، حتی خواهان مذاکره درباره جزایر سه گانه ای شدند که مالکیت آنها توسط دولت ایران بر کسی پوشیده نیست.
اگرچه دولتی ها هرچند وقت یکبار آمارهای مختلفی از توسعه تجارت با کشورهای عضو پیمان منتشر می کنند اما آثار این دستاوردها در زندگی روزمره مردم به خصوص سفره آنها مشاهده نمی شود و حکم همان یک میلیون شغل ایجاد شده توسط دولت را دارد که همه گی معتقدند واقعا ایجاد شده و حتی وزیر کار گفته برای راستی آزمایی اش کافی است به سایت وزارت خانه و سامانه های مربوطه مراجعه شود، اما خبرنگار جمله هرچه تلاش کرد تا به اطلاعات به صورت شفاف دست پیدا کند موفق نشد، زیرا ادارات کل استانی از ارائه آمار سرباز می زنند و سامانه رصد نیز نیازمند عضو شدن در آن است و دسترسی ها محدود. اما ما فرض می گیریم که دولت راست می گوید، اما نمی دانیم با واقعیت میدانی مملکت چه کنیم که حاکی از افزایش بیکاری و مهاجرت کارشناسان است.
موضوع پیمان شانگهای نیز دقیقا از همین الگو پیروی می کند. اتاق ایران بارها گفته است که هنوز هیچ نتیجه دندان گیری از پیوستن ایران به این پیمان به دست نیامده و بازرگانان به خصوص آنهایی که با چین و اوراسیا معامله دارند نیز همه گی می گویند آب از آب تکان نخورده.
بدتر آنکه اخباری مبنی بر انتصاب علی عسگری رییس سابق صداوسیما به عنوان سفیر چین یعنی اصلی ترین کشور پشتیبان پیمان شانگهای مطرح شده که به روشنی نشان می دهد دولت چقدر از مرحله پرت است. آقای علی عسگری به زحمت زبان فارسی را صحبت می کنند، اطلاعی از زبان انگلیسی ندارند، حتی یک دقیقه سابقه سفارت یا کار در حوزه روابط بین الملل ندارند و هیچ شناختی از فرهنگ چین ندارند. اما از آنجایی که ملاک دولت آقای رییسی نداشتن تخصص در حوزه انتصابی است، نباید از انتخاب علی عسگری بعنوان سفیر ایران در چین تعجب کرد. اما باید عواقب چنین انتخاب نادرستی را نیز پذیرفت و اعتراف کرد که جمهوری اسلامی در عسرتی بین المللی قرار گرفته و تا زمانی که جدال هسته ای خود را به سرانجام نرساند و در جرگه تبادلات مالی جهانی قرار نگیرد پیوستنش به صدها پیمان دیگر هم تنها جنبه تزئینی و شعاری دارد و گره ای از مشکلات فراوان مملکت باز نخواهد کرد. حالا و بعد از ماجرای مهسا امینی آنقدر مشکل در کشور ایجاد شده که دیگر همه یادشان رفته دولت عضو پیمان شانگهای شده است. این دولت به حدی اعتماد به نفس غیرواقعی دارد که مخاطب احساس می کند به او توهین شده است. زیرا بر هر نقطه ای که دست می گذارید می گویند تقصیر دولت قبل است و اتفاقا ما بهترین عملکرد را در صد سال اخیر داشته ایم. بنابراین اگر از آنها سوال کنید که اساسا فایده پیوستن ایران به شانگهای چه بود آنقدر اعداد و ارقام برایتان ردیف می کند تا دچار سرگیجه شوید اما وقتی قصد راستی آزمایی آنها را داشته باشید به شما می گویند همه چیز محرمانه است. این یعنی هیچ شواهدی وجود ندارد اما شما قبول کنید همه چیز در حال بهتر شدن است. نباید فراموش کرد که بسیاری از وزرای دولت فعلی عملا مشغول طی روزمره گی و جلوگیری از بدتر شدن وضعیت هستند اما هیچ قدمی برای بهبود چشمگیر اوضاع بر نمی دارند. ماجرای عجیب و توهین آمیز مولدسازی نیز برگ تازه ای از کتاب قطور برخوردهای غیرقانونی دولت جدید است که خود را تافته جدابافته می داند و معتقد است هرکاری دلش خواست می تواند انجام دهد حتی اگر به قول احمد توکلی ده ها بند قانون اساسی را به صورت مکرر نقض کند.
ای کاش دولت سیزدهم مسئول پیگیری پیوستن ایران به پیمان شانگهای را معرفی کرده و در نشستی خبری دستاوردهای این الحاق را روشن سازد و با ایجاد سیاست درهای باز اجازه راستی آزمایی را به رسانه های بی طرف بدهد. اتفاقی که امکان وقوعش از نظر ما صفر است.
