گزارش سالانه بيش از ۲۰ هزار کودک‌آزاری در ايران
با تصویب قانون حمایت از کودکان و نوجوانان در ايران که از مفاد پیمان نامه حقوق کودک الهام گرفته است، کلیه اشخاص زیر ۱۸ سال تمام شمسی، صرف نظر از جنسیت، کودک و نوجوان محسوب می‌شوند و بنابراین مشمول حمایت‌های قانونی در برابر بزه‌دیدگی می‌گردند.
هر گونه بدرفتاری فیزیکی و یا عاطفی، سوءاستفاده جنسی، غفلت یا رفتار همراه با بی‌توجهی یا استثمار تجاری یا سایر انواع استثمار، که منجر به آسیب واقعی یا احتمالی به سلامت، بقاء، رشد یا کرامت کودک در زمینه‌ی روابط یا مسئولیت، اعتماد یا قدرت شود.
کودک آزاری توسط پدر، مادر یا سایر افراد بزرگسال که ممکن است آشنا یا غریبه باشند، اتفاق می‌افتد. این پدیده اشکال مختلفی دارد که همه آنها روی سلامت روان کودک تاثیر می‌گذارند و در نهایت به احساس عدم امنیت و تنهایی منجر می‌شوند.
کودک‌آزاری و کودک‌کشی یک معضل چندوجهی است که نیازمند رویکردی جامع و همکاری بین نهادهای دولتی، سازمان‌های مردم‌نهاد و عموم جامعه است. تقویت قوانین، آگاهی‌بخشی، حمایت‌های روانی- اجتماعی و توجه ویژه به خانواده‌های در معرض خطر، می‌تواند گام‌های مؤثری در کاهش این معضل باشد. آمار رسمی و دقیق کودک‌آزاری و کودک‌کشی در ایران به دلایلی همچون گزارش‌نشدن بسیاری از موارد، عدم شفافیت در برخی نهادها و نقص در سیستم آمارگیری به‌سختی قابل‌دستیابی است.
بر اساس گزارش سازمان بهزیستی، سالانه بیش از ۲۰ هزار مورد کودک‌آزاری از طریق خط ۱۲۳ گزارش می‌شود. در مواردی که خشونت به قتل کودک منجر شده است، آمار رسمی از سوی سازمان پزشکی قانونی و نیروی انتظامی اعلام می‌شود.
اما خوشبختانه تلاش نهادهای اجتماعی و رسانه‌ها برای تشویق مردم به گزارش موارد کودک‌آزاری می باشد. عامل دوم مربوط به افزایش مشکلات اقتصادی و اجتماعی؛ فشارهای اقتصادی، بیکاری، و افزایش اعتیاد است که آسیب‌پذیری کودکان را تشدید کرده است. همچنین گسترش شبکه‌های اجتماعی؛ انتشار سریع اخبار، موارد پنهان کودک‌آزاری را به سطح جامعه آورده است.
فارغ از عوامل شخصی عوامل اجتماعی نیزدر پدیده کودک آزاری دخیل هستند که ناشی از فقر فرهنگی و نبود آموزش به دلیل عدم آگاهی والدین از حقوق کودکان و روش‌های صحیح تربیتی است. نابرابری‌های اجتماعی ازجمله تبعیض و احساس ناتوانی خانواده‌ها در مواجهه با مشکلات زمینه را برای کودک آزاری افزایش می دهد.عامل مهم دیگر در کودک آزاری کمبود نظارت و مداخله است به این معنا که نهادهای حمایتی اغلب پیش از وقوع فاجعه، مداخله نمی‌کنند.
«ناصری» پژوهشگر بین الملل حقوق کودک با تاکید بر اینکه قربانیان کودک‌آزاری بیشتر در بازه سنی ۳ تا ۱۲ سال قرار دارند، به‌ویژه در سنین خردسالی (۳ تا ۷ سال). کودکان خردسال توانایی کمتری برای دفاع از خود دارند و به والدین یا مراقبان خود وابستگی بیشتری دارند.
وی افزود: آموزش‌های مقابله‌ای بهترین راهکار است به‌عنوان مثال: در برخی مدارس، برنامه‌های آموزشی با محوریت «حقوق کودک» و «چگونگی گزارش موارد آزار» اجرا شده است. نهادهایی همچون بهزیستی و یونیسف ایران با برنامه‌های آگاهی‌بخشی، تلاش کرده‌اند که کودکان و والدین را از راه‌های کمک‌خواهی مطلع کنند. بااین‌حال، هنوز بسیاری از کودکان به دلیل ترس یا بی‌اطلاعی، موارد آزار را گزارش نمی‌کنند.
همچنین بیشترین گزارشات کودک آزاری در مناطق حاشیه‌نشین به دلیل فقر و نبود امکانات کافی و همچنین در استان‌های محروم مانند سیستان‌وبلوچستان، خوزستان و کرمان بوده است.
بیشتر کودکانی که مورد آزار قرار می‌گیرند، به مراکز بهزیستی معرفی می‌شوند. برخی کودکان، به‌ویژه در خانواده‌های بسته یا فقیر، پس از آزار، بدون حمایت کافی باقی می‌مانند. اورژانس اجتماعی (خط ۱۲۳) به‌عنوان راهکار اصلی برای مداخله فوری عمل می‌کند، اما گاهی با کمبود امکانات یا نیروی انسانی مواجه است.
