در دنیای امروز که کشورهای مختلفی با هم در حال جنگ سخت یا سطح و شکلی از تخاصم هستند، لازم است از همه ابزارهای ممکن برای کاهش تنش بین دولت‌ها بهره برد و ورزش یکی از همین ابزارها است.
نکته مهم درخصوص جنگ و صلح این است که عموماً دولت‌مردان و سیاسیون در آتش جنگ می‌دمند در حالی‌که مردم عادی طالب صلح و آشتی هستند و تمایل و حتی در موارد بسیاری دلیلی برای جنگ نمی‌بینند.
از سوی دیگر فعالان ورزشی و قهرمانان این عرصه، عادت دارند در نهایت صلح و آرامش همدیگر را در آغوش بکشند، مبارزه کنند و پس از مشخص شدن برنده نیز همدیگر را در آغوش بکشند و ما باید دنیایی بسازیم که سیاسیونش این سلوک و رفتار را از ورزشکاران بیاموزند، در نهایت جدیت بر سر اختلافات خود، جدال کنند اما جدالی برای رسیدن به نتیجه.
شهروندان بسیاری از کشورهایی که با هم در حالت جنگ و تنش هستند، قهرمانان ورزشی هم را می‌شناسند و برای آنان احترامی ویژه قائل هستند و همه این واقعیت‌ها حکایت از آن دارد که ورزش می‌تواند به‌عنوان یکی از پایه‌های دیپلماسی عمومی در نزدیک‌کردن ملت‌ها به هم عمل کند و نویدبخش صلح باشد.
شاید با قاطعیت بتوان گفت هیچ فعالیت اجتماعی به اندازه ورزش این ظرفیت را ندارد که ملت‌ها و حتی دولت‌ها را به هم نزدیک کند و لازم است دولت‌مردان و به‌ویژه مدیران حوزه ورزش برای تحقق صلح طرح و برنامه داشته باشند.
مدیران حوزه ورزش می‌توانند برنامه برگزاری مسابقه و حضور ورزشکاران را در میان تماشاچیان کشوری که سطحی از تنش میان ما و آن کشور وجود دارد، برگزار کنند و همین مسابقات و مشاهده نوع رفتار پهلوانانه‌ای که ورزشکاران دو کشور با هم دارند، افکار عمومی دو ملت را به هم نزدیک می‌کند و این نزدیکی موجب می‌شود سیاسیون نیز در تنش‌های ایجاد شده بین دو کشور تجدید نظر کنند و راهی صلح‌آمیز برای حل آن بیایند.
جهان امروز بیش از هر زمانی تشنه صلح و آرامش است و رویدادهای ورزشی نیز در این میان ابزاری موثر هستند و می‌توانند دولت‌ها را در مقابل عمل انجام شده قرار دهند و نگاه و نظر آنان را از جنگ و تنش به صلح و دوستی بازگردانند.
- نویسنده : ملیحه منوری ـ سردبیر
